Turkije lijkt wel één grote vindplaats van oudheden, één groot archeologisch onderzoeksgebied. Op dit moment zijn naar ik meen al tussen de 3 en 4 duizend opgravingen gedaan waarbij restanten van vroegere bewoning of aanwezigheid bloot gelegd werden.
Over Texas in de Verenigde Staten werd ooit gezegd dat je je schop maar in de grond hoefde te steken of de olie spoot om je oren. Vooral langs de Egeïsche Zee, maar eigenlijk door het hele land worden steeds weer overblijfselen van oude culturen gevonden. En als je in het Egeïsche gebied je schop in de grond steekt, stuit je op een oude nederzetting, een tempel of een amfitheater.
Olie is financieel gezien veel interessanter. Olie brengt geld op en archeologische vindplaatsen kosten alleen maar geld. Ten eerste bij het blootleggen. Ten tweede bij het conserveren en ten derde bij het exploiteren of tentoonstellen.
Vanzelfsprekend hoeft en kan men niet alles bewaren. Soms kan men volstaan met het documenteren of opslaan. Maar men is er nooit zeker van of een vindplaats wel of niet belangrijk is. En zo kan de bouw van bv. de metro in Istanbul stil komen te liggen omdat bij graafwerkzaamheden restanten van een oude muur of restanten van een begraafplaats gevonden worden. Daarna wordt alles afgegraven, eventueel afgevoerd en soms gewoon toegedekt na documentatie omdat anders de geplande bouw niet verder kan.
In de buitengebieden is er vaak wel een alternatief mogelijk omdat daar nog voldoende ruimte is.
Jammer dat de bewoners uit oude tijden geen goede planologische dienst hadden die alle bewoning en bouwwerken op kaart zette.
Van uitzonderlijke invloed is het financiële aspect van de zaak. De kosten die gepaard gaan met opgraven, documenteren, conserveren en bijkomende zaken zijn zo hoog dat Turkije die momenteel voor al die vindplaatsen niet op kan brengen. Ook worden nog steeds materialen uit vindplaatsen voor andere doeleinden gebruikt en worden regelmatig diefstallen en vernielingen gepleegd. In westerse landen wordt veel waarde gehecht aan het cultureel erfgoed van de Grieks-Romeinse oudheid die soms de bakermat van de westerse samenleving wordt genoemd. Spectaculaire overblijfselen in Griekenland en Italië zijn door financiële steun uit allerlei landen behouden, gerestaureerd en worden bezocht door miljoenen toeristen. Ik denk dat Turkije er gezien de hoeveelheid en het belang van de vindplaatsen wat bekaaid vanaf is gekomen. Zeker er zijn fondsen beschikbaar gesteld en universiteiten o.a. uit Duitsland, Italië en Oostenrijk hebben hier onderzoek gefinancierd en uitgevoerd. Maar misschien zou de Unesco nog eens naar haar begroting kunnen kijken.
Of wil men het in sommige landen nog niet echt weten dat een belangrijk deel van die bakermat van de westerse wereld in het huidige Turkije te vinden is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten