Afgelopen weken was het weer eens behoorlijk raak met het urenlang nachtelijk geblaf en gejank van honden in de buurt. Ik was niet de enige die er last van had en uit mijn slaap gehouden werd. Iedereen die het erover heeft komt wel met een verklaring op de proppen die sterk van inhoud kunnen variëren. Zoals: Ach ja dat is het voorjaar. Dat hoort erbij.
Maar het gebeurt ook in andere jaargetijden dus dat leek me twijfelachtig.
Of: Dat is gewoon een antwoord op het gezang van de muezin van de moskee.
Maar het gebeurt ook midden in de nacht als er heus geen oproep tot gebed wordt gedaan.
Een ander meent dat het een reactie is op een aardbeving ergens dichtbij.
Maar dat zou betekenen dat er iedere nacht vele aardbevingen zouden zijn.
Nee, verderop werd gejaagd. Of, ergens huilt een hond in nood en dan reageren zijn soortgenoten.
Maar hoe dan ook de dieren verstoren met hun lawaai danig de nachtrust van velen.
Er is natuurlijk wel iets aan te doen en ooit schroomden mensen niet om drastische maatregelen te treffen. Bij honden die niet specifiek als waakhond dienstdeden maar wel de hele nacht blaften werden soms de stembanden doorgesneden.
Deze oplossing werd vaker gevonden. Paarden die vroeger in de arena ingeschakeld werden bij het stierenvechten ondergingen vaak eenzelfde behandeling. Want voor het publiek was het zo akelig als het paard in de buikstreek geraakt werd door een hoorn van een stier en daar met afschuwelijke kreten gewag van deed.
In laboratoria waar men zich bezighield met dierproeven op apen en honden werd de operatie ook uitgevoerd omdat anders de "wetenschappers" te erg gestoord werden bij hun werkzaamheden.
Denizli is een flinke stad in de gelijknamige provincie in het zuidwesten van Turkije. Van die stad is de haan het symbool. Ooit zag ik er een beeld van een haan van misschien wel een meter of vier hoog midden op een rotonde staan. En die haan zou mogelijk wel eens de oplossing van het bovengenoemd nachtrustprobleem kunnen zijn.
Door de verdere verstedelijking rondom de stad en de alsmaar toenemende bouw van het aantal appartementencomplexen verdwijnen steeds meer stukjes natuur en tuinen. En daarmee verdwijnt ook de karakteristieke haan uit het beeld. Maar ook het specifieke hanengekraai is steeds minder te horen.
De directeur van de provinciale dienst voor voedsel, landbouw en veeteelt van de provincie Denizli opperde enige tijd geleden het idee dat mensen met een tuin of stukje grond weer een haan moesten aanschaffen. En het liefst in plaats van een hond. Een tuin is al heel snel groot genoeg voor een haan om voldoende voedsel te vinden. Daarmee wordt het hanengekraai weer in ere hersteld. Het bijkomend effect zou dan heel goed kunnen zijn dat het aantal honden in de woonwijken afneemt en dat daarmee de kans op een door hondengeblaf verstoorde nachtrust afneemt. En dit idee zou je natuurlijk ook in andere delen van het land kunnen promoten.
Twee jaar later. Zoals iedere ochtend werd ik ook vandaag weer wakker gekraaid. Het was nog stikdonker. Ja, in het oosten leek het iets op te lichten. Vrijwel alle honden zijn uit onze buurt verdwenen. Er zijn een aantal hanen voor in de plaats gekomen. Prachtige beesten. Maar helaas is er ook voor hen wel een of andere aanleiding om gedurende vrijwel de gehele dag door hun gekraai te laten weerklinken. Aardbeving? Inbreker? Voorjaar? De muezin? Territoriumdrift?
Er loopt momenteel een proces tegen een hanenbezitter. De eis is ervoor te zorgen dat de haan niet te vroeg de buurtbewoners uit hun slaap haalt. De advocaat van de eiser heeft voorgesteld alle hanen 's nachts te voorzien van een leren hoofdkapje dat pas om zeven uur 's ochtends mag worden verwijderd. Met hoofdkapje weet de haan niet dat het al dag geworden is. Zo niet dan rest slechts de soeppan.
Want het doorsnijden van de stembanden zou in dit geval beslist het doel voorbij schieten.
