Surfin' USA

Fantastisch vond hij het allemaal. Het ging geweldig. Na drie weken was hij zelfs zover dat hij op een geschikt moment naar zijn vrouw die aan het strand zat kon zwaaien zonder van zijn plank te vallen. Jammer dat hij vroeger nooit de gelegenheid had gehad. Maar het was in ieder geval prachtig dat hij het nu mee kon maken.

In mei was Albert vijfenzestig geworden en eindelijk met pensioen gegaan. Vanaf zijn veertiende had hij in de kruidenierswinkel van zijn ouders gewerkt. En toen hij bijna veertig was nam hij de zaak, die later "De Buurtsuper" heette, over. Ruim vijfentwintig jaar later heeft hij de deuren van de winkel definitief achter zich dichtgetrokken. Een opvolger was er niet en niemand anders wilde een winkel met een zeer ongewisse toekomst overnemen. Maar nu was hij er dan gelukkig van af. De laatste zes a zeven jaar waren een drama geweest en hij verfoeide zijn leven.
Wel was hij in die tijd plannen gaan maken voor later en vanaf nu zou hij het er van nemen en zou hij samen met zijn vrouw de schade in gaan halen.
Dit jaar zou het eerste jaar van hun nieuwe leven worden waarin een, voor hun doen, bijzonder en langdurig verblijf in Turkije gepland was. Vroeger waren Alberts vakanties altijd heel kort geweest. Hij kon de winkel nu eenmaal niet te lang dichtdoen. En veel vrije tijd had hij sowieso niet gehad.
Het is niet ongebruikelijk dat mensen tijdens hun vakantie opeens "avontuurlijk" worden en zich overgeven aan bijzondere bezigheden. Nou dat was Albert ook van plan nu hij met pensioen was. Hij wilde sportieve en "gevaarlijke" activiteiten ontplooien. Lichamelijke inspanningen verrichten en uitdagende tochten ondernemen. En Turkije bij uitstek was volgens hem een vakantieland waar men de meest uiteenlopende spannende mogelijkheden kon benutten. Albert las over bungeejumpen, parachutespringen, skidiving, trektochten te paard, rafting, steile wand klimmen, parasailing, duiken, quad safari enzovoort. Dat ging hij allemaal doen. Overal kon je cursussen volgen voor een of meerdere dagen of zelfs weken. Cursussen voor kinderen en volwassenen.
Albert was een bedachtzaam mens. Hij had hier al jaren naar uitgekeken maar omdat hij er eerst een beetje in wilde komen en reizen niet gewend was had hij zich voorgenomen om dit jaar met iets eenvoudigs en niet al te spectaculairs te beginnen. Hij wilde leren surfen, windsurfen wel te verstaan. Een sport die hij vroeger altijd al had willen beoefenen maar waar hij nooit aan was begonnen. Als hij er aan dacht zat meteen Surfin' USA van de Beachboys in zijn hoofd. Hij had een surfschool gevonden waar privéonderricht gegeven werd.
In een rustige baai aan de Egeïsche kust vond hij een leuk hotelletje net naast de zeil- en surfclub waar hij samen met zijn vrouw drie weken zou verblijven.
Als er 's morgens voldoende wind was begon om een uur of tien zijn instructie. Zijn vrouw Geertje bleef achter op het strand met een boek, een tijdschrift en een flesje water.
Albert vond het allemaal prachtig en hij genoot. En niet alleen van het surfen maar ook van de omgeving, de mensen, de maaltijden, de zon, de wind en niet te vergeten de rakı. Waarom had hij dit nooit eerder gedaan?
Hij maakte snelle vorderingen en zijn instructeur Murat was enthousiast en complimenteerde hem voortdurend met zijn prestaties. En toen zijn drie weken er bijna opzaten voelde Albert zich trots, tevreden en een ander mens. En heel blij dat hij deze zeer geslaagde vakantie beleefd had.

Ik zag het gebeuren. Aan het eind van zijn allerlaatste surfparcours liet Albert zich, naar zijn vrouw zwaaiend, een beetje baldadig van zijn plank vallen. De plank sloeg om en Albert leek de mast of de giek op zijn hoofd te krijgen. Hij kwam niet meteen boven. Murat dook hem na en bracht hem aan land. Maar het bleek gelukkig allemaal mee te vallen.
Die avond kreeg hij zijn diploma en werd tijdens een gezellige maaltijd afscheid genomen van Murat en het personeel van het hotel want de volgende morgen zou er vroeg vertrokken worden.
Albert en Geertje stonden 's ochtends op tijd voor de ingang van het hotel en toen de de chauffeur van de bus die hen naar het vliegveld zou brengen claxonneerde, snelde Albert met de koffers naar de bus. Daarbij zag hij een snel naderende vrachtwagen over het hoofd.

Julian Assange

Van een Engelse vriend hier in Turkije leen ik vaak boeken. Engelse thrillers en detectives hebben mijn voorkeur. En een van de boeken van Dick Francis over een moord in de wereld van de paardensport bracht me op het volgende idee.

Julian Assange, de man van Wikileaks, verblijft sinds 19 juni in de ambassade van Ecuador. Hij probeert door het aanvragen van asiel uitlevering aan Zweden, waar hij zal moeten terechtstaan in een naar zijn zeggen geconstrueerde aanklacht. De vrees bestaat dat Zweden hem eventueel uit zal leveren aan de VS waar hij voor het publiceren van geheime diplomatieke stukken op het internet waarschijnlijk zeer zwaar gestraft zal worden. Er wordt zelfs hier en daar in de pers gespeculeerd over de doodstraf.

Ecuador stuurde een delegatie van meer dan honderd man, sporters, officials, begeleiders, verzorgers en trainers naar de Olympische Zomerspelen van 2012 in Londen.
Containers vol met oefenmateriaal, uitrusting, levensmiddelen, een kano, levensmiddelen, gewichten, kleding, voedingsmiddelen en wat je zo al nog meer gedurende enkele weken nodig zou moeten hebben werden per vliegtuig van Ecuador naar Londen overgevlogen. Twee paarden werden apart vervoerd.
Tijdens de spelen is er natuurlijk ook een officiële vertegenwoordiging van het land aanwezig, bijgestaan door leden van de staf van de ambassade.
Sinds januari 2007 is Rafael Vincente Correa Delgado de president van Ecuador. Hij wordt algemeen gezien als links politicus die goede banden onderhoudt met Hugo Sanchez de president van Veuzuela. Beiden worden beschouwd als anti-Amerikaans.

Enige weken daarvoor was al bekend gemaakt dat de ambassade van Ecuador op 16 augustus bekend zou maken of er wel of geen asiel aan Assange verleend zou worden. De dagen daarvoor was er nog een hoop diplomatiek en politiek gekrakeel nadat de Ecuadoreaanse ambassade bekend gemaakt had dat de Engelse overheid ongeduldig was geworden en w.s. onder druk van de VS gedreigd had de ambassade eventueel te willen bestormen om Assange op die manier te arresteren. Hetgeen wereldwijd voor heftige reacties zorgde. De Britse regering nam wat gas terug en deelde mee dat er nog niets beslist was.
Vooruitlopend op de beslissing had Assange twee korte videoregistraties gemaakt waarin hij reageerde op het bericht. In de ene een verklaring na positief en in de andere na een negatief besluit. Die zouden gebruikt kunnen worden om voor verwarring kunnen zorgen en extra tijd kunnen opleveren.

Zondag 12 augustus 2012 was de afsluiting van de Olympische zomerspelen. Woensdag vertrokken er vanuit Londen twee vliegtuigen richting Ecuador. De volledige Ecuadoreaanse uitrusting was weer in de containers ingepakt en in een groot transportvliegtuig gestouwd.
In het andere, veel kleinere vliegtuig dat ook op de heenweg gebruikt was, stonden de twee springpaarden in hun speciaal gebouwde boxen. In de dubbele bodem van een van de boxen, onder stro en uitwerpselen lag een man.

Als het zo niet gebeurd is, dan had het in ieder geval wel zo kunnen gebeuren. Bij het schrijven was de uitslag van de asielaanvraag nog niet bekend.

Snel afvallen

Ergens las ik dat sommige onderwerpen op het internet doorlopend veel lezers trekken. Snel afvallen zou er daar een van zijn. Dat wil ik wel eens uit proberen. En nu ik toch begonnen ben zal ik mijn gedachten over dit onderwerp ook maar even noteren.

• Snel afvallen is zeker mogelijk
• Snel afvallen brengt gezondheidsrisico met zich mee
• Snel afvallen is tegennatuurlijk
• Snel afvallen is ongewenst

Mogelijk? Ja zeker. Met het volgen van bepaalde diëten die een aanslag zijn op je lichaam en waar alleen de dieetmaffia maar beter van wordt is het mogelijk binnen enkele weken een flink aantal kilo's kwijt te raken. De dieetmaffia verkoopt jaarlijks voor miljarden aan boeken en video's die zo geschreven en gepresenteerd worden dat je je schuldig voelt als het mislukt. Eigen schuld. En zo neem je het de goeroe niet kwalijk en hoeft deze niet bang te zijn voor negatieve publiciteit. En kan doorgegaan worden met het aan de man brengen van twijfelachtige adviezen in de vorm van succesverhalen waar het je toch om te doen is.

Gezondheidsrisico? Veel diëten zijn gewoonweg gevaarlijk en o.a. soep-, ziekenhuis-, 5-dagen-, Atkins-, lowcarb-, zonlicht- en crashdieet worden zelfs verantwoordelijk gehouden voor de dood van volgers. Hartproblemen zouden in veel gevallen de oorzaak zijn. Bij langdurig volgen en het steeds verder willen afvallen of op je lage gewicht willen blijven begint het lichaam tegen te werken. Het lichaam verdedigt zich tegen deze aanval. Je stofwisseling verandert daardoor. Je spierweefsels worden aangesproken in plaats van je vet en je verbranding verbruikt steeds minder energie. Je zal dus nog extremere maatregelen moeten treffen om te slagen.

Tegennatuurlijk? De mens als biologisch wezen bezit na miljoenen jaren van evolutie nog altijd allerlei overlevingsstrategieën in de vorm van oerdriften en instincten. In tijden van overvloed aan voedsel zal de mens van nature extra voeding tot zich nemen om daarmee een extra voorraadje vet aan te leggen voor het geval er weer barre tijden aan zullen breken. Mensen worden zwaarder en dikker en dat geldt vooral voor mensen die er niet zeker van zijn in de toekomst ook over voldoende eten te beschikken. Bepaalde delen van de bevolking lopen in dit verband een hoger risico en onder hen is de speklaag vaak wat dikker dan bij mensen die verzekerd zijn van voldoende inkomsten of financiële reserves.

Ongewenst? Mij lijkt het verstandiger om de geleidelijke weg te bewandelen. Iets minder eten, iets meer lopen, fietsen of sporten, minder tv kijken en af en toe iets in het huishouden doen. De schokeffecten blijven dan achterwegen en het lichaam voelt zich niet aangevallen en reageert niet extreem waardoor ook de beroemde jojo-beweging uit zal blijven.

De mens hoeft niet meer op pad om zelf zijn voedsel te veroveren. En de barre tijden blijven voor de meeste mensen waarschijnlijk uit. Het gevolg is wel dat veel mensen te dik en te zwaar worden en we in een soort "obesitas samenleving" terecht zijn gekomen. En dat brengt natuurlijk ook gezondheidsrisico's met zich mee. Dus in geval van overgewicht, algemeen wordt de BMI als norm aangehouden, is het zeker raadzaam je levensstijl enigszins aan te passen en iets gezonder te gaan leven.

Hamide had gesolliciteerd. Ze wilde graag baliemedewerkster worden bij een grote bank in Istanbul. Ze wachtte vol hoop op een positieve reactie. En ze was heel blij toen ze een uitnodiging kreeg voor een gesprek. Ze had nog drie weken de tijd om ervoor te zorgen dat ze moeiteloos in haar chique broekpak paste.
Tijdens het eerste gesprek viel Hamide flauw en van haar stoel.
Ze volgde een calorie-arm dieet (600 tot 1000 calorieën per dag). Haar broekpak paste perfect maar de baan kon ze op haar buik schrijven.

Olympische Spelen

Gelukkig, het zit er weer op. De geweldige sportzomer 2012 is voorbij. Eerst het WK voetballen, dan de Tour de France en vervolgens de Olympische Zomerspelen.
Geen tijd voor jezelf. Hobby's op een laag pitje. Slaapgebrek. Onregelmatige maaltijden. Alleen maar kijken naar afgetrainde, met belastinggeld gesponsorde veelverdieners die aan het werk waren.
Er was genoeg te genieten is me verteld. Ruzies en wanprestaties, valpartijen en doping, thuisfluiters en bevooroordeelde juryleden. Voor elk wat wils.
Nou, aan mij was het niet besteed. Geen van de evenementen heb ik gevolgd. Behalve enkele beelden tijdens een nieuwsuitzending heb ik er niets van gezien. En ik heb gehoord dat ik daar niet echt rouwig om hoefde te wezen.
Af en toe wordt een mens onwillekeurig toch met deze wereldimpacthebbende gebeurtenissen geconfronteerd. En soms worden je gedachten er zelfs enige tijd door in beslag genomen.
In een Amerikaanse krant las ik dat het zand bij het beach volleybal op de Spelen op een bepaalde manier bewerkt is. Beach volleybal? Een Olympische sport? Ik weet wel dat er tijdens de Spelen een aantal "bezigheden" zijn die het predicaat "demonstratiesport" krijgen, hetgeen dan geloof ik wil zeggen dat deze activiteit wellicht vier jaar later als officiële discipline deel van het spektakel uit zal kunnen maken. Op die manier worden er steeds nieuwe onderdelen aan de Spelen toegevoegd. Een aantal van die nieuwe disciplines lijken mij terecht een plaats te krijgen. Die sport heeft dan een groot aantal beoefenaars en wordt wereldwijd beleefd.
Andere nieuwe sporten komen gemaakt over en lijken speciaal voor de Spelen bedacht. Niet erg, maar mijn interesse wordt er niet door gegrepen.
En beach volleybal lijkt me een dergelijke bezigheid. Ooit weleens volleybal gespeeld met vrienden of vreemden op de camping of op het strand? Een improvisorisch, veel te laag opgehangen net met een onduidelijk gemarkeerd strijdperk. En ja, dat kan hartstikke leuk zijn. Voor een poosje. Op het strand, plakkerig en nat van zee en zweet, zit je na een aantal minuten onder het zand dat overal blijft kleven en zich op de ongemakkelijkste plaatsen lijkt te verzamelen.
Meestal zijn er liefhebbers genoeg dus als je er na enige tijd genoeg van hebt en stopt om in zee of onder de douche het schrijnende zand wilt verwijderen kijkt niemand daar vreemd van op.
Maar dan op de Spelen. Wat blijkt? In een stadion, ja een stadion, op honderden kilometers afstand van de beach, wordt een grote kuil gegraven. Met exact bepaalde afmetingen en diepte wordt de kuil met een speciaal soort zand volgeplempt. En dat la sik in die Amerikaanse krant. Het zand is geen zeezand maar een speciaal bewerkt soort zand dat niet plakt, ook niet in je naad, je neus of je oren komt te zitten want het stuift niet.

Twee tegen twee wordt de strijd gestreden. Mannen in een speciaal soort zwembroek. Vrouwen in een bikini. Of mocht dat nu weer niet? Of toch weer wel? Er is namelijk gebleken dat vooral mannelijke toeschouwers niet voor de sport maar voor de minimaal bedekte vrouwenlijven naar het stadion zouden komen.
Maar nergens strand of zee te bekennen.

Langs de Turkse kusten staan nog tientallen antieke amfitheaters in redelijke staat. De theaters werden destijds vaak heel dicht bij de kust gebouwd zodat de bezoekers uit omliggende plaatsen er per schip naar toe konden komen en men uitzicht op zee had (geen plotselinge onopgemerkte inval van de vijand tijdens een genoeglijke theatervoorstelling).
En ik zag het al voor me.

Volgend jaar wordt er langs de Egeïsche kust van Turkije het Zeven Theater Volleybal Toernooi georganiseerd.

Biocomputer

Toen ik onlangs op vliegveld Schiphol was om van daaruit mijn terugreis naar Bodrum te ondernemen en aan een tafeltje in een van de vele koffiegelegenheden plaatsnam werd ik plotseling herinnerd aan een gebeurtenis aldaar van een jaar of acht terug.
Ik was toen ook op weg naar Turkije en toen ik in hetzelfde etablissement de tijd dodend van mijn espresso zat te genieten richtte een man die aan het naastgelegen tafeltje zat zich tot me.
Ik had hem al even daarvoor opgemerkt en hij was me opgevallen omdat hij twee verschillend gekleurde sokken, een wit en een bruin, droeg. Hij maakte door zijn manier van doen op mij de indruk iemand te zijn die totaal niet geïnteresseerd was in zijn uiterlijk of zijn kleding. Het leek er trouwens ook op dat hij zijn overhemd binnenstebuiten aan had. Voor hem stond op zijn tafeltje een laptop naast een koffiebeker en er omheen lagen allerlei papieren en een blocnote waarop hij regelmatig iets noteerde.
Toen hij een vel papier op de grond liet vallen, zonder dat overigens te merken, raapte ik het op en legde het terug op zijn tafeltje.
Op dat moment knikte hij verstrooid maar ook vriendelijk naar me en bedankte me hartelijk. Hij sprak Engels met een zwaar Duits accent. En plotseling begon hij een heel gesprek. Hij vertelde dat hij wetenschappelijk onderzoek deed op het gebied van de ontwikkeling van biocomputers. Biocomputers maken gebruik van systemen van biologisch afgeleide moleculen zoals DNA en proteïne en dat alles gebaseerd op de theorie van de nanotechnologie. Althans is dat hetgeen ik me ervan herinnerde. En ik begreep er toen heel weinig van.
Hij vervolgde met een relaas over colleges die hij gaf aan verschillende universiteiten in een aantal landen. Hij doceerde aan Berkeley in de VS, aan een universiteit in Oslo en in Zwitserland. Daar kwam hij vandaan en in Zurich leidde hij een of ander onderzoeksinstituut.
Op die verschillende universiteiten deden kleine groepjes van bijzonder getalenteerde studenten en wetenschappers mee aan het uitgebreide en jarendurende onderzoek.
Hij liet me allerlei websites zien, ook enkele van hemzelf, hij toverde allerlei statistieken te voorschijn en toonde me foto's waarop hij te zien was omringd door mensen in witte jassen.
Wat ik deed en waar ik naar toe ging wilde hij plotseling weten. Toen hij hoorde dat het doel van mijn reis Turkije was wilde hij weten of ik niet een heel goede vertaler Engels-Turks of Duits-Turks kende. Hij bleek namelijk bezig te zijn met het opzetten van een onderzoeksteam aan een universiteit van Istanbul. Binnen niet al te lange tijd zou hij daar de zaken ook onder zijn hoede nemen.
Ik beloofde hem navraag te zullen doen en we wisselden e-mail adressen uit. Hij zou snel contact opnemen. Hij maakte op dat moment een beetje een verwarde indruk, hij rommelde wat met zijn papieren en zijn laptop. Bruusk stond hij op, stopte al zijn spullen in een stevige leren koffer en verdween zonder verder nog iets te zeggen in de menigte. Ik heb daarna nooit meer iets van hem vernomen. De naam van de geleerde heb ik nog in mijn agenda staan: H. von M.
Aan die gebeurtenis werd ik herinnerd toen ik mijn koffie dronk en aan een tafeltje iets verder op twee mannen in gesprek zag. De ene man had een laptop voor zich staan met ernaast stapels paperassen. Hij droeg een bril waarvan in het rechter glas een grote ster zat. Het leek alsof de twee mannen een kennismakingsgesprek voerden.

Ik keek nog eens goed en herkende mijn professor. Typisch, dacht ik. En een beetje nieuwsgierig geworden vroeg ik aan de ober die juist bij me in de buurt kwam: "Kent u die grijze man met die kapotte bril misschien?"
"Oh jawel hoor. Die meneer noemen we Heinrich. Hij drinkt hier wel vaker een bekertje koffie. Hij schijnt in een psychiatrische inrichting te zitten. Maar hij doet niemand kwaad hoor!"