Veel mensen uit West-Europese landen ervaren het leven in Turkije in sommige opzichten als vrijer, ongebondener en gemakkelijker dan in hun thuisland. En inderdaad, als je anderen niet dwarszit dan valt men je ook eigenlijk niet lastig. Je kunt in je eigen huis en tuin doen wat je wilt, op je eigen stukje grond kan je zo'n beetje doen en laten wat je ook maar in je hoofd hebt. Regels en vergunningen worden niet zo stringent gehandhaafd, een verkeersboete loop je niet zo snel op. Als je een keer wat ongelukkig geparkeerd hebt, zit er niet meteen een prent onder je ruitenwisser. Als je je helm op de motor niet opzet, hetgeen natuurlijk hartstikke stom is, is er praktisch geen politie-agent die zich daarom bekommert.
En het is natuurlijk niet nodig dat je dan maar allerlei gekke streken uit moet halen, maar als ik bv. in mijn eigen tuin wat snoeihout zou willen verbranden (dat doe ik niet hoor!) is er niemand die daar problemen mee heeft. Als ik op zondagmorgen vroeg boodschappen wil doen kan dat. Als de vuilnisbak vol is en ik zet er een vuilniszak naast is er geen controleur die de zak op aanwijzingen onderzoekt om mij een bekeuring te kunnen geven. Als ik snel even wat geld wil wisselen hoef ik niet speciaal naar een grenswisselkantoor maar kan ik bij iedere bank terecht. Als ik ergens een advocaat of een notaris voor nodig heb, hoef ik niet weken van te voren een afspraak te maken, maar ik ga gewoon naar zijn kantoor.
Al dat soort dingen dragen bij aan een gevoel van vrijheid. Ik weet dat ik idealiseer en romantiseer. En veel West-Europeanen hebben vaak in bepaalde opzichten weer moeite met die Turkse manier van doen. Als werkzaamheden op z'n Turks uitgevoerd worden is men daar vaak niet over te spreken. Als regelgeving bij het kunnen aanschaffen van een tweedehands auto door een buitenlander heel anders en zeer ingewikkeld is, heeft men daar moeite mee. Als er grote gaten in het plaveisel zitten en de aangeklaagde gemeente wil de opgelopen schade aan de auto niet vergoeden, heeft men daar weinig begrip voor. En men zou het in die opzichten dan wel weer net zo willen hebben als thuis. Maar zo is het niet. En ondanks dat blijft voor veel mensen dat gevoel van vrijheid bestaan.
Maar de vrijheid van de burger in Turkije is zeker niet grenzeloos en het overheidsoptreden wordt ook vaak als zeer repressief ervaren. Politieoptreden kan zeer gewelddadig en soms zeer autoritair zijn. Tegenspraak wordt dan niet geduld.
Dat laatste kan ook wel eens grappige situaties tot gevolg hebben.
Afgelopen week, eind november, begint een man zich onder het oog van een aantal toeristen aan de Dolmabahçe waterkant in Istanbul uit te kleden tot op zijn onderbroek en hij loopt het ijskoude water in. Hij neemt een duik en zwemt een eindje uit de kant. Af en toe zwaait hij naar de toeschouwers. Een van de omstanders schat zijn actie verkeerd in en denkt dat de man in nood is. Ze belt de politie die daar vlakbij een bureau heeft en die binnen de kortste keren aan komt varen.
Agenten willen de man "redden" en halen hem ondanks tegenstribbelen hun boot in.
"Ik voelde me een beetje koortsig, ik had het benauwd en warm en ik wilde in het water een beetje verkoeling zoeken," verdedigde de man zich nog.
Dan varen ze naar de kant om de kleren van de man op te halen. Aan boord kleedt de man zich aan en de agenten varen met hem naar het politiebureau.
Hoe het met de vrijheid van deze man is afgelopen vertelt het verhaal niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten