Een bestand of een staakt-het-vuren voorafgaande aan een vredesregeling of aan het einde van oorlogshandelingen of een gewapend conflict is denk ik een vooral van organisatorisch belangzijnde afspraak. In die periode kunnen definitieve regelingen getroffen worden m.b.t. aftocht, uitlevering van krijgsgevangenen, schadevergoeding, ontwapening en nog veel meer noodzakelijke aangelegenheden.
Een wapenstilstand tijdens bv. Kerstmis wat in het verleden vaak gebeurde in oorlogen of conflicten waar westerse ("christelijke") mogendheden bij betrokken waren, heb ik altijd verschrikkelijk hypocriet gevonden.
Twee dagen vrede op aarde en in de mensen een welbehagen. En daarna was men weer in staat en gerechtigd de opponent naar het leven te staan.
Een beetje zo'n zelfde soort gevoel bekruipt me als ik de feestelijkheden rond het Offerfeest (Kurban Bayramı) tot me door laat dringen. Het Offerfeest is denk ik samen met het Suikerfeest het belangrijkste Islamitische feest in Turkije.
Het feest wordt gevierd ter nagedachtenis aan de profeet Ibrahim die bereid was zijn zoon (aangenomen wordt Ismail) te offeren in opdracht en ter ere van God. Maar de plaats van de zoon mocht op het laatst ingenomen worden door een ram.
Ik vraag me wel eens af hoe de wereld er nu voorgestaan zou hebben als het mes wel zijn werk gedaan had en de zoon geofferd was.
Het ter gelegenheid van het Offerfeest (laten) slachten van een schaap of koe gebeurt overal ter wereld. Behalve dit massaal offeren van dieren, waarbij in de Islamitische landen stromen, rivieren van bloed vloeien waarvoor Allah vast en zeker met een meer geciviliseerd alternatief tevreden zou zijn, vind ik het Offerfeest een geweldig, fantastisch feest.
Het Offerfeest brengt mensen dichter tot elkaar. Miljoenen mensen reizen het hele land af om bij familie of vrienden op bezoek te gaan.
Overal wordt veel geld ingezameld ten behoeve van minderbedeelden.
Voedsel, kleding, geld en andere zaken worden in alle delen van het land onder de armere medemens verdeeld.
Het feest brengt mensen samen. En daarbij gaat het niet alleen om de giften maar juist het kunnen delen van zorgen en problemen wordt zeer belangrijk gevonden.
Dit jaar neemt de solidariteit met de aardbevingsslachtoffers uit Van een speciale plaats in.
In mijn ogen lijken deze dagen op een vorm van een bestand. Waarom kunnen we slechts 4 dagen op deze manier aan onze medemens denken en daarna weer doorgaan met ons egocentrische bestaan? Godsdiensten en of het nou het christendom, de islam of een andere is, hebben toch allemaal dezelfde elementen in zich: barmhartigheid, liefde voor de ander, offervaardigheid, solidariteit, mededogen, zorg voor de armen en welke andere woorden je er ook nog voor zou kunnen gebruiken.
En vanzelfsprekend blijven bij veel mensen die momenten niet beperkt tot het Kerstfeest of het Offerfeest maar we doen toch allemaal te weinig en denken te veel aan onszelf. Kunnen we dat bestand dan tenminste niet wat langer laten duren?
Volgens de Occupy beweging bezit 1% van de mensheid net zo veel als de resterende 99% overigen bij elkaar. En helaas zijn er heel veel mensen die graag bij die 1% willen horen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten