Hoe ouder een mens wordt hoe meer hij meemaakt en hoe meer hij zich ook zou kunnen herinneren. Sommige dingen wil je je gewoon niet herinneren en andere dingen zijn vaak tijdelijk uit je geheugen verdwenen. Soms is een naam of een woord of een combinatie van waarnemingen voldoende om een hele reeks gebeurtenissen weer boven water te krijgen.
Ik heb de laatste jaren een aantal malen een bezoek gebracht aan enkele eilanden in de Egeïsche Zee en in de Middellandse Zee op korte afstand van mijn woonplaats in Turkije. En het was meen ik op Kreta dat ik in een pension verbleef waarvan de eigenaar İoannis met zijn voornaam heette. Die naam zei me niets. Zijn achternaam heb ik nooit onthouden.
Laatst kwam ik de naam İoannis in een krantenbericht tegen en samen met het onderwerp van het artikeltje ging mij plotseling een belletje rinkelen. Het bericht vermeldde dat er in de jachthaven van Ataköy een Turkse en een Griekse top drugshandelaar samen met een aantal handlangers waren gearresteerd. Dure auto's en een zending heroïne klaar om naar Nederland gestuurd te worden, werden in beslag genomen. Naast de auto's werden er nog 133 kilo heroïne (met een mogelijke straatwaarde van 30 miljoen Euro), 231.000 TL en een aantal wapens verzameld. Weer kwam ik de naam İoannis tegen. Zo heette de Griekse drugsbaron en de naam van het motorjacht was "Bager". Toevallig was ik het woord "bager" enige tijd geleden in een Koerdisch gedicht tegen gekomen en het betekent: sneeuwstorm.
De naam İoannis, met heroïne, Nederland, Koerdisch en sneeuwstorm (dat laatste wekte even de associatie met sneeuw/ heroïne op hoewel ik weet dat dat cocaïne is) deed me nu wel opeens denken aan een gebeurtenis uit de tachtiger jaren van de vorige eeuw.
Het komt me voor alsof het eeuwen geleden is gebeurd. In mei 1984 was er in Amsterdam een grote anti-kruisraketten demonstratie. Vanuit het hele land waren in gecharterde bussen verontruste lieden, veel links maar toch ook rechts, naar de hoofdstad getrokken. Normaal ging ik nooit naar dergelijke massale, beangstigende bijeenkomsten. Dit keer kon ik het echter niet laten. Tijdens een demonstratieve optocht door de stad, voorafgaande aan een grote manifestatie op de Dam, werd ik aangesproken door twee jonge mannen van een jaar of twintig. Een van hen had de bekende vlag van de PKK bij zich. Ik vroeg me af wat ze bij de demonstratie te zoeken hadden.
Even later verloor ik ze uit het oog. Maar wat later op de Dam ontmoette ik ze weer. Ze kwamen naast me staan en op een gegeven moment ging het gesprek over de Koerdische kwestie, mij tamelijk goed bekend. We wisselden wat standpunten uit. Op een gegeven moment stelden ze zich voor als Hüseyin en İoannis (waarschijnlijk waren dat niet hun echte namen) en bekenden ze dat ze op zoek waren naar medestanders of donateurs. Omdat ik tegen onderdrukking was van wie of wat dan ook vertelde ik dat ik wel sympathiseerde met het Koerdische volk dat opkwam voor meer autonomie, vrijheid en eventueel een eigen staat. Ik wist dat de PKK op grootschalige wijze drugs naar Europa smokkelde om hun organisatie in Turkije te kunnen bekostigen en de strijd te kunnen financieren. Tegenover die smokkel stond ik minder sympathiek.
En toen ik daarover begon bleek dat ze eigenlijk op zoek waren naar vrachtwagenchauffeurs, buschauffeurs of toeristen die wel een boodschap voor hen wilden doen. Dat ging me te ver en ik ging een eindje verderop staan. Op een gegeven moment waren de mannen weer verdwenen en ik haalde toch een beetje opgelucht adem, voor zover dat bij zo een demonstratie kon.
Twee minuten later stonden er plotseling twee mannen naast me die zich identificeerden als rechercheur van politie. Ze wilden weten wat die twee mannen van me wilden. Ik antwoordde dat we wat over de opkomst en de toespraken gekletst hadden. Zonder verder commentaar verdwenen ze even snel als ze verschenen waren.
Daar moest ik deze week dus plotseling aan denken toen ik dat bericht las. Ik was het eigenlijk vergeten. Maar niet echt dus. En ik vroeg me af wat er gebeurd zou zijn als ik op hun tamelijk vage voorstellen was ingegaan. Had ik dan al vele jaren eerder van het schitterende Turkije kunnen genieten. Of zou ik misschien kennis gemaakt hebben met een iets minder schitterende Turkse gevangenis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten