Er zat een man tegenover me in de trein. Zo te zien een Chinees. Naast zich op de bank tegen het raam stond een witte "hard shell cello case". En hoewel ik heel vaak in winkels kwam voor muziekinstrumenten was zo'n koffer me eigenlijk nog nooit opgevallen. Van glimmend witte kunststof. Eigenlijk verwacht je zo iets niet bij een gedegen klassiek instrument als een cello. Gek maar die koffer kan ik me nog zo voor de geest halen.
Het was in de trein van Amsterdam naar Parijs en het zal in 1995-96 geweest kunnen zijn. In eerste instantie kwam de man me niet bekend voor. Een jong uitziende, vrolijk ogende Chinees met een plastic cellokoffer in de trein bij Rotterdam. Onderweg pijnigde ik mijn hersens. Ik vroeg me af wat die man daar deed. Kende ik hem niet ergens van?
Toen ik onderweg uitstapte, de man reisde verder, en ik op het perron stond schoot het me te binnen. Het was de eerste en tot nog toe de enige keer geweest dat ik Yo-Yo Ma live had ontmoet.
Ja ik wist het weer. Yo-Yo Ma ook toen al een wereldberoemd cellist. Een wonderkind van Chinese afkomst opgegroeid in New York. Hij had destijds al een bijzondere status opgebouwd. Als klassiek cellist speelde hij solo bij grote orkesten over de hele wereld. Hij speelde in kamerorkesten en maakte een groot aantal grammofoonplaten. En hij stond ook toen al bekend om zijn projecten met muziekanten van diverse pluimages en andere muziek dan de klassieken. Hij werd een muzikale veelvraat genoemd. Hij had toen ook al platen gemaakt met traditionele Chinese en Japanse melodieën, hij schreef filmmuziek en speelde tango. Daar is hij altijd mee doorgegaan en muziek van The Beatles, samen met Bobbie McFerrin, Afrikaanse muziek en Cubaans muziek schieten me te binnen.
En die man zat tegenover mij in de trein. En het is eigenlijk nergens op gebaseerd maar je verwacht niet dat zo'n wereldster met zijn weekendtas en zijn cello de trein neemt. Reizen per vliegtuig of minstens met een limousine past beter bij het beeld dat je van een over de hele wereld tourende vedette hebt. Deze man niet, zelfs geen eerste klas ticket. Hij ging gewoon met de trein naar zijn werk.
Grappig is dat ik later als ik zijn naam weer eens ergens zag staan op een aankondiging voor een concert of voor een van zijn masterclasses nog regelmatig aan deze ontmoeting terugdacht.
Hij reist de hele wereld af en doet ook regelmatig Istanbul aan. Dit jaar was hij hier in maart voor een recital met de Engelse pianiste Kathryn Scott.
En in juni was hij weer in Istanbul om zijn Silk Road Project te promoten en uit te voeren. Een project waarin hij muzikanten van Europa tot China bij elkaar heeft gebracht die op moderne en traditionele instrumenten muziek maken die in die oosterse landen hun oorsprong vindt. En Istanbul is daar een uitgelezen plek voor. En eigenlijk vind ik dit interessanter dan een uitvoering van het meest bekende muziekstuk voor cello: Bach's suite No 1.
Yo-Yo Ma is een bevlogen wereldverbeteraar die op deze manier met dergelijke projecten niets anders hoopt te bereiken dan mensen uit allerlei landen en culturen dichter bij elkaar te brengen en meer begrip voor elkaar te kweken.
Ik heb helaas geen van beide uitvoeringen bij kunnen wonen . Wel heb ik ze op tv en op internet gezien maar graag had ik hem toch ook eens een keertje live willen zien optreden.
Als ik tegenwoordig de naam Yo-Yo Ma hoor denk ik niet in eerste instantie aan deze aimabele man of aan zijn prachtige muziek. Nee, als ik zijn naam hoor denk ik aan een witte "hard shell cello case".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten