Mensen willen graag iets gratis krijgen. Reclamejongens hebben daar altijd op gespeculeerd en acties verzonnen om consumenten tot spaargedrag te verleiden. Bedrijven boden dan bv. een gratis dagtochtje naar hun fabriek aan als er een bepaalde hoeveelheid kroonkurken werd ingeleverd. Natuurlijk ging het er alleen maar om reclame voor een product of een bedrijf te maken teneinde de omzet te verhogen. Als je met letters uit de doppen van de flessen van een bepaald merk bier of limonade een bepaalde slogan kon vormen mocht je een heel jaar lang iedere week gratis een kratje bier of zes flessen limonade afhalen. Maar ja, als je dan die ene letter (die natuurlijk maar heel zelden gevonden kon worden) net miste, was het soms moeilijk de verleiding te weerstaan om niet wat extra flessen in te slaan.
Zo zijn er jaarlijks een groot aantal van min of meer vergelijkbare spaaracties (geweest).
Maar zo bestonden er ook acties waarbij je iets echt helemaal gratis zou kunnen krijgen. Jaren geleden kon je Pickwick theelabels sparen. Als je 100.000, of misschien was het een miljoen, labels inleverde zou de firma zich verplichten de verzorging, opleiding enz. van een blindengeleidehond op zich te nemen. Het bleek een hardnekkig gerucht te zijn want Pickwick zelf bleek van niets te weten.
Op dit moment is er in Turkije een spaaractie voor rolstoelen. De sluitingen van plastic flesjes moeten verzameld en ingeleverd worden. Nou is dat op zich niet zo'n verkeerde actie want de voorzieningen in de gehandicaptenzorg in Turkije zijn beslist niet optimaal. En veel mensen zijn niet in staat met eigen middelen een rolstoel aan te schaffen.
Ook de huisvesting, bv. het toekennen van geschikte woningen aan gezinnen met gehandicapte kinderen bestaat hier niet. En er rust vaak nog een taboe op het hebben van een gehandicapt kind, men schaamt zich ervoor. En veel gehandicapten worden daardoor binnen gehouden en leven een teruggetrokken leven. Maar zo niet de 36-jarige ernstig gehandicapte Sehmi.
Hij woont met zijn ouders op de vijfde verdieping van een appartementencomplex in een smal straatje in de binnenstad van Ankara. Het complex bezit geen lift. Door omstandigheden was het betrekken van een andere woning geen optie. Maar de vader van Sehmi installeerde op het balkon van hun huis een elektrische hijsinstallatie. En dagelijks werd Sehmi vanaf het balkon met rolstoel en al naar beneden gelaten. Dit was de enige manier voor hem om in contact te blijven met het dagelijks leven in de buurt. Vader en zoon wandelden dan samen naar het theehuis of deden een boodschap. En als het tijd was om weer naar huis te gaan werd Sehmi met rolstoel en al weer opgetakeld naar het balkon op de vijfde verdieping.
Het was vrijdag. Zoals iedere week zou vader zijn zoon meenemen naar het theehuis, hem daar installeren en vervolgens zelf het vrijdagmiddag gebed bijwonen.
Sehmi zat in zijn rolstoel. De kettingen van de hijsinstallatie werden zorgvuldig aangebracht en hij begon aan zijn dagelijkse afdaling. Hij was nog maar een paar meter onderweg toen de stroom uitviel en daar hing hij tussen hemel en aarde.
Nou viel de stroom wel vaker uit, dat was geen punt, maar het betrof nu wel een tamelijk ongelukkig tijdstip. Er ontstond absoluut geen paniek en er werd zeer doortastend opgetreden. Een takelwagen was snel onderweg. Maar de tamelijk smalle straatjes met de aan beide kanten geparkeerde auto's versperden de doorgang en zorgden ervoor dat de reddingsactie enige uren in beslag nam.
Vader kon niet naar het middaggebed.
Met een aggregaat is het mogelijk elektriciteit op te wekken. Er doet een gerucht de ronde dat men met het sparen van een bepaald theelabel een gratis fluisteraggregaat kan verdienen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten