donderdag 28 juli 2011

Noorwegen

Bij de afgelopen verkiezingen voor het parlement, maar ook bij vorige gelegenheden, kreeg de partij van minister-president Erdoğan, de AKP van heel veel links liberaal georiënteerde kiezers het voordeel van de twijfel.
Ze stemden AKP, veelal omdat aan de linkerkant van het politiek spectrum geen betrouwbaar alternatief was. Ze vonden de linkse partijen te klein, of te verdeeld, of niet daadkrachtig genoeg of er speelden schandalen.
Erdoğan en zijn AKP daarentegen vertoonde initiatief, bewerkstelligde hervormingen op het gebied van sociale verzekeringen, medische zorg en onderwijs. Hij deed iets aan de minderhedenproblematiek en hij zorgde voor een groeiende economie waar grote groepen van de bevolking baat bij hadden.
Natuurlijk werden er door critici veel vraagtekens gezet bij een aantal van zijn plannen en initiatieven. In een aantal krantenartikelen werd hij soms al de nieuwe sultan van Turkije genoemd.
Maar nog steeds kreeg hij steun van alle kanten.
Bij de laatste verkiezingen behaalde hij weer een grote overwinning. Net niet groot genoeg om zonder steun van anderen in het parlement een voldoende meerderheid te krijgen om op eigen houtje de grondwet te veranderen. Die is nodig aan vervanging toe.
En veel van zijn 'links liberale' kiezers lijken flink geschrokken van de recente ontwikkelingen. Zijn houding t.o.v. toetreding tot Europa lijkt veranderd. Zijn houding tegenover minderheden lijkt behoorlijk verhard. Zijn aanschurken tegen de Arabische wereld wordt steeds duidelijker. Zijn visie op de politiek van de V.S. is gewijzigd.
Daarnaast ontwikkelt hij megalomane plannen en noemt hij Turkije als komende wereldmacht.
 
Er wordt de laatste tijd extra veel onderzoek gedaan naar de verhoudingen tussen de Westerse wereld en de Moslimlanden. Wereldwijde onderzoeken zoals door het Amerikaanse onderzoeksinstituut Pew met 30.000 interviews in 23 landen maar ook kleinschalige zoals bv. door de universiteit van Bahçesehir onder ruim 1600 Turken.
Ik denk dat er veel vraagtekens bij de onderzoeken te zetten zijn. Maar niet alleen uit deze onderzoeken, ook uit dagelijkse gebeurtenissen, politieke uitspraken, acties, demonstraties, armoede bestrijding, scheldpartijen en aanslagen meen ik wel een wereldwijd voortschrijdend conservatisme en nationalisme te mogen constateren.
Ondanks mijn vragen vond ik de cijfers uit het Turkse onderzoek op z'n zachtst gezegd vrij opmerkelijk.
  • 81% van de Turken beschouwt zichzelf als godsdienstig
  • 61% denkt dat zwemmen van vrouwen in badpak zonde doet toenemen
  • 44% wil restaurants sluiten tijdens Ramazan
  • 84% wil geen homo als buur
  • 60% vindt dat de vrouw moet gehoorzamen
  • 75% vindt het westen schuldig aan slechte relaties met Moslimlanden
  • 53% geeft het westen en de VS de schuld van armoede in Moslimlanden
  • 45% denkt dat het Christendom de meest gewelddadige godsdienst is
  • 82% staat negatief tegenover christenen.
Niet iets om vrolijk van te worden. In Turkije?
Ja, in ieder geval volgens dit onderzoek.



Dit soort ontwikkelingen maakt een mens niet vrolijk. Enkele maanden terug speelde ik nog met het idee een poosje in Noorwegen te gaan wonen. Volgens de VN het land dat bovenaan de lijst staat van landen waar het leven het aangenaamste is.
 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten