Reptielen heb ik altijd heel intrigerende beesten gevonden. Ik had altijd het idee dat ze cool waren en zich nauwelijks iets van de wereld om hen heen aantrokken. Vaak reageren ze helemaal nergens op en blijven, alsof ze onkwetsbaar zijn, gewoon zitten.
Het opvallendste is dat natuurlijk met krokodillen die in werkelijkheid ook behoorlijk onkwetsbaar zijn. Maar ook schildpadden en veel slangen maken zo'n zelfde indruk.
Het is lange tijd heel populair geweest en momenteel nog wel om dit soort beesten in een terrarium of aquarium te houden. Veel opwindends gebeurt er meestal niet en het allergrootste deel van de dag liggen of zitten ze maar. En misschien komt het daar wel door dat mensen er op een gegeven moment toch genoeg van krijgen en de dieren ergens loslaten. Ik denk dat veel van de zogenaamde ontsnappingen van vooral slangen ook op dat conto geschreven moeten worden.
Krokodillen wilde ik wel houden, maar verder dan een waterschildpad van een centimeter of vier ben ik nooit gekomen.
Wel kwam ik eens een keer bij het afbreken van een oude schuur onder een grondplank een groepje jonge hagedissen tegen. Ze waren een paar centimeter lang en hielden zich dood. Ik heb ze enige tijd aandachtig bekeken. Daarna heb ik de plank weer teruggelegd en de verdere werkzaamheden een dag gestaakt. De volgende dag hadden ze een ander heenkomen gezocht.
Enkele jaren geleden was ik enkele dagen op een Grieks eiland waar ik in een hele grote ronde vaas, op het terras van de gehuurde woning, een grote gekko vond. Hij was dood, dacht ik. Hij bewoog niet en als ik hem aanraakte reageerde hij ook niet. Goed, ik leg de vaas plat neer en mocht ie toch nog in leven zijn dan kan ie er wat gemakkelijker uit. En natuurlijk was ie de volgende dag verdwenen.
In mijn tuin in Turkije stond een oude waterput met de laatste restanten van een schuurtje ernaast. Aan een overgebleven stukje muur hing nog een oude elektriciteitskast. Als ik in de buurt van het schuurtje kwam hoorde ik regelmatig wat ritselen en op een gegeven moment kreeg ik in de gaten dat zich achter die oude kast telkens een flinke hagedis verborg. Van nu af aan naderde ik de schuur op een kalme wijze en kreeg mijn hagedis daardoor steeds vaker te zien. Ze reageren voornamelijk op trillingen dus als je heel zachtjes loopt blijven ze vaak heel lang zitten. Toch schoot hij op het laatste moment telkens achter zijn kast.
Ik heb de schuur verbouwd. De muren opgetrokken, ramen en deuren erin gemaakt en er een pannendak op gelegd. Ik vermoedde dat ik mijn hagedis dermate gestoord had dat hij verdwenen was. Maar nee hoor. Op een dag zag ik hem zelfs met een andere hagedis, iets kleiner. Een vrouwtje vermoedde ik.
Het lijkt er op dat ze aan je wennen en hoe vaker ik bij het schuurtje kwam hoe langer ze meestal bleven zitten en me nieuwsgierig opnamen.
Op een dag open ik de deur van het schuurtje en er schieten een stuk of vier heel kleine hagedisjes alle kanten op. De verbeterde woning was het ouderpaar kennelijk goed bevallen.
Maar hoe meer je er op let hoe vaker je hagedissen tegenkomt. In een gedeelte van ons huis dat we nauwelijks gebruiken heb ik vorig jaar een kleine gekko gezien. Hij zit verborgen achter een spiegel maar soms is hij te laat met wegkruipen en zie ik hem toch.
Ik heb na jaren nu toch een reptiel in huis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten