Een bijzonder aantrekkelijke kant van de samenleving vond ik vanaf de eerste keer dat ik met kloppend hart, want ik houd niet van vliegen, voet zette op Turkse bodem de bezigheid van de talloze kleine bedrijfjes die je overal langs doorgaande wegen en dorpswegen vindt. En dat is nog steeds zo. Ik voel dan een bepaald soort opwinding. Ik vind het een fantastisch gezicht. Mensen die met hun handen werken en op een gegeven moment een zichtbaar product afleveren. Ik heb daar een zwak voor.
Ik kan werkelijk urenlang kijken hoe een steenhouwer een muurtje van natuursteen in elkaar zet. Ik kan urenlang kijken naar een visser die zijn netten binnenhaalt. Eigenlijk geldt dat voor elk handwerk en elk materiaal. Maar ook het grovere werk trekt me. Het werken met een dragline, het storten van beton, het asfalteren van een weg, het metselen van een fundering. Het geeft niet wat.
Maar de kleine bedrijfjes genieten mijn voorkeur. Als ik dat zie, wil ik meteen wel aan de slag, wil ik meteen meedoen.
Als kleuter stond er naast ons huis een timmermanswerkplaats. Ik mocht daar niet komen van mijn moeder want dat vond ze veel te gevaarlijk. Natuurlijk had ik geen idee wat er precies gebeurde in die geheimzinnige werkplaats. Maar het moest wel iets speciaals zijn, anders hoefde mijn moeder mij niet te verbieden er te gaan kijken. Wat rook het speciaal. Misschien maakte dat nog wel de meeste indruk, die lucht van gezaagd hout. Ik zou nog steeds niet goed kunnen omschrijven wat dat nou precies is. Het is een geur die ik altijd meteen herken, waar ik ook ben op de wereld maar die ik niet exact kan benoemen.
Later woonden we in een dorp aan het water. In de hoofdstraat stond een timmermanswerkplaats waar men zich ook bezighield met het bouwen en repareren van houten schepen. Het was dichtbij een boekwinkel annex bibliotheek waar ik regelmatig kwam. Ik moest er langs en ik moest er altijd even kijken. Op de ouderwetse manier, boven een houtvuurtje werden de natgemaakte delen in de juiste kromming gebracht. Werkzaamheden die je nog steeds ziet hier in Turkije. De geur van het hout was anders omdat er vuur bij te pas kwam. Die twee werkplaatsen hebben mij de liefde voor het vakmanschap bijgebracht. En hout vind ik nog steeds het mooiste materiaal om iets van te maken.
De trend in Turkije is een beetje om die bedrijfjes uit de woonplaatsen te verplaatsen naar een bedrijventerrein buiten het dorp of de stad. Vanwege overlast, ongezonde luchten, veel lawaai, verfstoffen en andere bijkomende verschijnselen. Jammer, maar heel verklaarbaar en ook begrijpelijk en verstandig.
Op zo’n bedrijventerrein worden dan alle bedrijfjes in kleine onderkomens ondergebracht. Ook daar is het aangenaam om alle activiteiten te aanschouwen maar leuker vind ik het als ik onderweg van alles en nog wat tegenkom.
Vanochtend moest ik mijn auto even laten nakijken en ging dus naar het bedrijventerrein.
Ik moest even wachten. Meteen werd er thee besteld bij het theehuis.
Alle kleine autobedrijfjes (vakgarages) zitten daar op een rij naast elkaar. Tientallen kleine zaakjes. Tientallen houtbewerkingsbedrijven zijn er ook. Evenals een flink aantal metaalbedrijfjes, marmerbedrijfjes ja eigenlijk kan je er alles vinden. Iedereen kent iedereen en de gekste problemen worden, eventueel met behulp van collega’s van andere bedrijven, opgelost.
Als ik er moet zijn maak ik altijd even een rondje om te zien wat men aan het doen is.
Na een half uurtje was het probleem opgelost.
Het was weer een rib uit mijn lijf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten