Veilig

Een jaar of tien tot vijftien geleden hield ik me vrij intensief bezig met de onroerend goed markt. In die dagen werd je bijna doodgegooid met allerlei folders, aanbiedingen en prospectussen om toch maar in te stappen in dat schitterende project met die ongeloofwaardig hoge rendementen.
Vooral op de Amerikaanse markt zouden onvoorstelbare kansen liggen. Nu, na de financiële crisis die heel hard heeft toegeslagen in die markt is het onroerend goed in de VS bijna gratis maar nog steeds onverkoopbaar.
Een groot aantal prospectussen betroffen destijds de bewaakte, afgesloten woonprojecten.

Die omheinde, privé woonwijken kende ik eigenlijk alleen uit Amerikaanse romans of films. Zo'n kleine wijk voor tamelijk welgestelde eigenaren van tamelijk exclusieve, dure huizen. Mensen gingen daar als min of meer gelijkgestemden samen wonen in een omgeving waar men voor een belangrijk deel afgesloten was voor die boze samenleving. Een bewakingspost bij de ingang met gewapende, geüniformeerde mannen en vrouwen die wereld en bewoners gescheiden hielden.
"Goede morgen meneer, kan ik u misschien ergens mee helpen?"
"Wel, ik zou graag even bij de heer Durvic op bezoek willen."
"Ik zal even bellen meneer." De bewaker neemt contact op met de heer Durvic en vraagt of het bezoek gelegen komt.
"Meneer Durvic kan u ontvangen." Wel wil de man graag even uw identiteitspapieren inzien en even naam en nummer noteren. Ook maakt hij een aantekening van uw auto en nummerbord.
Na uw bezoek, als u de site weer verlaten wilt, neemt de bewaker opnieuw contact op met de heer Durvic om te vragen of alles daar in orde is.
Dan gaan de slagbomen eventueel open en bent u weer vrij.

Op een gegeven moment deed zich dit verschijnsel natuurlijk ook in Nederland voor. Ik kende vanaf afstand zo'n project waar alleen maar zeer gefortuneerde bejaarden woonden. Samen in een clan uit angst voor de gevaarlijke wereld. Bewaking, hoge hekken rondom, honden, slagbomen, een verpleegster, een tuinman en een klusjesman, een boodschappendienst. Men hoefde nooit meer naar buiten, nooit meer van het terrein af.

In Turkije kom je dit soort sites overal tegen. Van heel groot tot heel klein. Van heel luxe tot zeer eenvoudig. Sommige met alle mogelijke voorzieningen en diensten die je maar kan bedenken. Andere met slechts een nachtwaker die de mensen toch het gevoel geeft dat ze veilig zijn.
Toen ik me voor het eerst van het bestaan van deze bewakers bewust werd, was dat midden in de nacht. Ik hoorde iemand op een fluitje blazen, zo'n scheidsrechtersfluit met zo'n rollende knikker erin. Zo'n sambafluit die veel in demonstratieve optochten gebruikt wordt. Gek, midden in de nacht.
Nu weet ik beter. De nachtwaker doet zijn ronde en maakt zich met zijn fluitje kenbaar. Hij waarschuwt individuen met snode plannen.
Bij ons in de buurt is ook een kleine site. De nachtwaker doet zijn ronde om 2 uur en om half 5 in de nacht. Iedere nacht hetzelfde stramien. Handig om te weten.
Vorige maand stond er tegenover de site een bestelbusje. Drie dagen en nachten had het er gestaan. Vorige week was er op een nacht ingebroken in een tweetal woningen op de site. Het moet gebeurd zijn tussen half 3 en 4 uur.