10K

Buitenshuis eten met veel vrienden, kennissen of familie is in Turkije de gewoonste zaak van de wereld en beslist niet alleen maar gereserveerd voor financieel bijzonder draagkrachtigen. Heel veel mensen die het zich maar enigszins kunnen permitteren, brengen regelmatig een bezoek aan hun favoriete restaurant waar ze dan onder het genot van een hapje en een drankje nieuwtjes uitwisselen, roddelen, zaken bespreken en een grap vertellen.
En veel van de hier langer verblijvende toeristen of pensioengenieters of permanent wonende buitenlanders hebben die aangename gewoonte overgenomen en hem zich min of meer eigen gemaakt.
En zo kan het regelmatig gebeuren dat op allerlei plaatsen een aantal personen van diverse pluimage en nationaliteit een gezellige avond met elkaar doorbrengen.

Het was zomer 2008. Het zal waarschijnlijk in juli geweest zijn, want als ik het me goed herinner zaten we ter gelegenheid van de verjaardag van een Turkse vriend bij elkaar in een bekend restaurant aan de haven van Bodrum. Het was weekend. En iedereen had alle tijd van de wereld. Het was een bont gezelschap dat zich aan de aan elkaar geschoven tafels verzameld had. Niet alleen wat betreft de kleurrijke personages maar ook vanwege de verschillende nationaliteiten.
Er was een Turkse architect met zijn vrouw. De man voerde heel lang het woord over een grote opdracht die hij net die dag binnen gehaald had. Er was een Engelse golfspeler die iedere zomer in Turkije een aantal verschillende golfbanen bespeelde. Er was een uitgerangeerde, afgetakelde oude soapster met haar man. Een makelaar. Een Belgisch zakenman, Ron, met zijn vriendin. Een mij onbekende Française en nog wat ander vreemd volk.
Later op de avond, de rakı fles was al redelijk vaak rond geweest, kwam het gesprek op de makelaardij, de huizenbouw en het zwart geld hetgeen geen onbekende combinatie is.
De Engelsman vroeg op een gegeven moment wie er nou eens een handige en zekere manier wist om zwart geld vanuit Engeland naar Turkije te sluizen, waar het witwassen vrij eenvoudig zou moeten zijn.
Verschillende wilde plannen werden geopperd. Er schoot mij iets te binnen en op een gegeven moment deed ik ook een duit in het zakje.
"Je koopt een groot zeewaardig polyester jacht. Het deel van de romp dat normaal onder water zit, beplak je in banen met biljetten van hoge coupures. In jouw geval bv. 100 pond biljetten. Drie lagen dik. Op elkaar geplakt met behangerslijm. Tussen de banen laat je 2 tot 3 cm vrij. Over de banen een strook heel dun plastic. Dan de hele romp nauwkeurig en voorzichtig, tegen het loslaten tijdens het varen, voorzien van een nieuwe coating. Je huurt een bemanning in die de boot naar Turkije vaart.Je haalt de coating en het geld van de romp en daarna verkoop je de boot weer. Simpel!"
"Jij hebt er zeker verstand van," merkte de golfer op.

In de zomer van 2009 belde Ron, de Belgische zakenman op. Hij was net weer in Turkije en hij wilde ons uitnodigen voor een hapje.
"Je hebt nog iets van me te goed," voegde hij er nog aan toe.
Toen ik een paar dagen later met mijn partner op het afgesproken tijdstip bij het restaurant kwamen, bleek dat hij samen met zijn vriendin was maar verder niemand had uitgenodigd.
"Ik wil jullie iets vertellen en dat hoeven de anderen niet te horen," verklaarde hij.
"We hebben afgelopen winter een paar aardige transacties gedaan," vulde zijn vriendin aan.
"We hebben een boot gekocht, een Moody 56," ging Ron verder, "en je wordt nog hartelijk bedankt. Verder hoef ik je niets te vertellen."
Hij gaf me een dikke envelop. "Comm. 10K" stond er op.