Iedereen die ooit Turkije heeft bezocht kent baklava en lokum (Turks fruit). Van nagerechten is de mierzoete baklava de bekendste. Het is te koop bij de gebaksafdeling van de grote supermarkten. Maar heel veel Turken geven toch de voorkeur aan de pastahane (banketbakkerij) om hun zoetigheden te kopen omdat daar meer vakkennis verondersteld wordt om deze kleverige met stroop overgoten koekjes op de juiste manier te bereiden.
Vanzelfsprekend bestaan er talloze variaties waarbij de vulling soms verrassende ingrediënten kan vertonen en waarbij de banketbakker zijn specialiteit kan demonstreren.
Aan mij is baklava niet besteed. Of het nu van de duurste banketbakker komt of uit de goedkoopste supermarkt ik vind baklava alleen maar zoet, een allesoverheersend zoet.
Er wordt vaak gezegd dat het eten van iets zoets na een maaltijd met vis de spijsvertering ten goede zou komen. En dat zal ook best waar zijn. Dat zal de ervaring vast wel geleerd hebben. Maar om na een heerlijk visgerecht je smaak en nasmaak zo te laten overrompelen door zo iets zoets gaat mij veel te ver.
Heel veel mensen in Turkije houden van zoet. Dat zie je al aan de hoeveelheid suiker die mensen in hun thee doen. Het is dan ook niet verwonderlijk dat er in de winkels heel veel suiker wordt verkocht in 5 kilo verpakkingen. Er wordt de hele dag door thee geschonken en gedronken dus de hoeveelheid suiker die verbruikt wordt is behoorlijk.
Ook zijn er nog heel veel vrouwen die thuis bakken en in de recepten van allerlei van prachtige namen voorziene koekjes en gebak wordt veel suiker gebruikt. Vaak nog met een finishing touch van poedersuiker.
Net als in veel andere talen wordt in het Turks de eigenschap van de stof, de smaak, het zoet gebruikt om er geliefde personen mee aan te duiden. "Mijn suikertje" wordt hier net zo gebruikt als in heel veel andere landen.
Een suikertje was vroeger hetzelfde als een snoepje van nu en zo wordt het hier ook gebruikt.
Het eind van de ramazan wordt gevierd met het Suikerfeest. Het eind van de dertigdaagse vastenperiode wordt begonnen met een bezoek aan de moskee en aan familie. Het elkaar schenken van zoetigheden behoort hier onlosmakelijk bij.
En ook al doe je zelf niet aan ramazan, je zorgt er wel voor dat je zoetigheid in huis hebt. Want kinderen trekken langs de deuren om je een prettige feestdag te wensen. En die kinderen worden beloond met een handje snoep (als ze wat ouder zijn prefereren ze een paar lira). Als buitenlander houd je daar natuurlijk rekening mee en haal je wat snoep in huis. Buurtkinderen komen vast bij je langs.
Niet iedereen vindt de naam Suikerfeest gepast omdat dan de nadruk te veel zou vallen op het eten en snoepen en dit de religieuze betekenis zou ondermijnen. De naam Suikerfeest lijkt echter algemeen aanvaard.
Maar dat de zoetigheid en de snoep wel een heel erg belangrijk bestanddeel van het feest is, kan men overduidelijk zien aan de vele snoeptafels die in de grote winkels staan opgesteld. Tientallen soorten snoep en chocola in allerlei prachtige, feestelijke verpakkingen zijn dan verkrijgbaar.
Speciale medewerksters van de supermarkt of van de snoepfabrikant helpen je graag je keuze te bepalen, de boel voor je af te wegen en in te pakken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten