In Turkije wordt heel veel muziek gemaakt. Turken houden van dans en muziek. Op radio en televisie vinden we tientallen muziekkanalen. Bij bruiloften en partijen wordt natuurlijk altijd live-muziek gemaakt. Maar ook in een groot aantal restaurants zitten elke avond een paar muzikanten bv. met hun darabuka en ud de boel op te vrolijken. Er zijn talentenjachten waar mensen hun zangkunsten vertonen. Mensen zingen gewoon, zonder pretenties (nou ja meestal). In restaurants grijpt de eigenaar of een klant of een familielid de microfoon en zingt een traditioneel lied of een Amerikaanse cover uit de tachtiger jaren. Het doet er niet zo zeer toe wat, maar vooral dat. Men grijpt de microfoon zonder schroom en of het vals is of niet is van minder belang.
Bij politieke bijeenkomsten of demonstraties kan een kringdans niet achterwege blijven. Iedereen zingt of deint mee. Of het nu taxichauffeurs zijn die staken of ziekenhuispersoneel, altijd komen er wel een paar muzikanten met hun davul en zurna naar voren en kan het feest beginnen.
Ik herinner me uit mijn jeugd dat men dat in Nederland vroeger ook deed. In de tijd van voor de televisie en de computer was er op een verjaardagsfeest altijd wel een oom Wim die zijn accordeon te voorschijn moest halen, waarna smartlappen en volksliedjes meegezongen werden.
Er werden zangavondjes in familie- of vriendenkring georganiseerd. De gitaar en de mandoline werden meegebracht en de hele avond lang werden om beurten liederen ten beste gegeven.
Ook op verenigingsavonden en politieke bijeenkomsten werd de boel met meezingen en inhaken wat opgevrolijkt.
Tegenwoordig heeft natuurlijk iedereen zijn eigen muzieksysteem, zijn eigen televisie en zijn eigen computer in huis. De individualisering in westerse landen is ver doorgedrongen. Het verenigingsleven in zijn totaliteit heeft afgedaan, men vermaakt zich het liefste in eigen huis. En ik kan me niet voorstellen dat er nog familiezangavonden bestaan.
Hier in Turkije is het nog niet zo ver gekomen. Ook hier treedt een verandering van leefpatroon op. Ook hier wordt de privésfeer steeds meer gekoesterd en zorgt de economische vooruitgang ervoor dat steeds meer mensen toegang hebben tot de digitale wereld en blijkt ook de Turkse samenleving kwetsbaar.
Toch heb ik het idee dat het anders verloopt. Mensen stralen vaak een levensblijheid uit (en ik weet heus wel dat daar van alles achter verborgen kan zitten) die aanstekelijk werkt. En misschien is de aard van de mensen dusdanig dat het vrolijke, het spontane, het op vrienden gericht zijn, het zingen en het dansen niet zal verdwijnen.
Iedere dag zijn hier op een aantal kanalen een soort datingprogramma's te zien. Mensen zijn op zoek naar een huwelijkspartner. De programma's worden live opgenomen en sommige ook live uitgezonden. Er is een orkest dat de gesprekken omlijst met min of meer toepasselijke muziek. En altijd zijn er wel enkele kandidaten die hun aanzoek van een vrolijke noot vergezeld willen laten gaan. Soms heel goed gezongen. Maar soms zo vals dat je denkt dat het geen goed voorteken is voor een gelukkige toekomst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten