De broodkast

Afhankelijk van de inschatting die hij maakt van zijn mogelijke kopers, noemt de antiquair het meubelstuk waar de clientèle in geïnteresseerd lijkt te zijn, een spinde, een buffetkast, een voorraadkast, een provisiekast of gewoon een broodkast.
In het ene geval trekt de antiquair er beschermende plastic handschoenen bij aan, de lak mag tenslotte niet beschadigd worden, en gaat hij heel omzichtig te werk. In het andere geval doet hij wat nonchalanter en gedecideerder tegenover de klant, al naar gelang de indruk die deze maakt.
Een eenvoudige houten kast waar mensen vroeger behalve hun brood ook een deel van hun voorraad levensmiddelen in bewaarden, is een luxe meubelstuk geworden.
Stond de kast vroeger gewoon in de keuken of de bijkeuken of de provisiekamer, tegenwoordig staat hij als kijk-wij-eens-even-hebben-kast pontificaal in de living. En ondanks het feit dat er zich zeer fraaie exemplaren onder bevinden, blijft het toch een broodkast.

Wel iets heel anders dan de Turkse broodkast trouwens. Iedere buurtwinkel, bakkal of market heeft hier een broodkast voor de deur staan. Een ongeveer 1,5 meter hoge glazen kast op pootjes, van 50 centimeter in het vierkant met een gesloten achterwand en een deurtje aan de voorkant.
Men houdt van vers brood. Over het algemeen van vers wit brood wel te verstaan. En 's ochtends heel vroeg worden alle verkooppunten door een chauffeur van de bakkerij bevoorraad.
Als het vers gebakken brood uit de oven komt wordt het met een grote spatel op een tafel geschoven (oh, er valt er een op de grond). Daar koelt het even af. Vervolgens gaat het evt. via een lopende band naar de plaats waar de broden in kratten gedaan worden. Enkele mannen zijn druk bezig de kratten te vullen (oh, er naast) en die in de bestelauto te zetten. De chauffeur zit in de auto te wachten en rookt een sigaretje. Als alles is ingeladen begint hij aan zijn ronde.
Bij iedere klant doet hij de bestelde broden en broodjes in een krat of grote plastic zak en brengt die naar de betreffende broodkast. Hij stopt het brood in de kast of legt de plastic zak er boven op zodat de winkelbediende de kast later zelf in kan ruimen. Verderop even tanken en op naar de volgende klant.

Naast iedere broodkast hangt een rol doorzichtige afscheurbare plastic zakken om je brood in te doen. Je pakt zelf wat je nodig hebt en rekent af.
Klanten willen graag voelen wat ze kopen. Of het nou een meloen betreft of een brood. Even voelen, even wegen op de hand, even knijpen en dan je keuze bepalen. Zo ook hier. Maar sommige winkeliers proberen daar iets aan te doen.
"Gelieve met uw ogen te kiezen en niet met uw handen." Of woorden van gelijke strekking. En niet geheel en al ten onrechte.
Een meneer deed ontzettend zijn best om het brood vooral niet met zijn handen aan te raken. Hij plooide een plastic zak als een soort handschoen binnenstebuiten om zijn hand, zodat hij dan met de binnenkant van de zak het brood kon pakken.
Het lukte niet echt en er schoot een brood op de grond. De man pakte het op, keek even om zich heen. Niemand had iets gezien, dacht hij, en hij zette het brood weer in de kast. Hij waagde een volgende poging. Dat ging beter. Heel ingewikkeld allemaal, ook om te beschrijven.
Een ander deed de kast open, kneep eens flink in een aantal broden, koos er vervolgens een uit en stopte die samen met een paar op gelijke wijze geselecteerde kleine broodjes in een zak.
Een ander nam het brood gewoon zonder zak onder zijn arm mee.

Het gebruik van plastic handschoenen in de levensmiddelenbranche komt steeds meer in zwang. De kaas- en vleeswaren afdeling van een grote supermarkt begint al wat weg te hebben van een afdeling in een ziekenhuis. Wie moet er beschermd worden?