Toen ik op Schiphol in de rij stond om in te checken kwam er een vrouw naar me toe. Ze was al een paar keer langs de rij wachtenden gelopen alsof ze iets zocht. Ze kwam op me af en vroeg of ik geen andere bagage bij me had dan de schoudertas die ik droeg. "Hoezo?" vroeg ik. "Misschien kunt u dan voor mij een koffer meenemen. Mijn man en ik hebben veel te veel bagage en dan hoeven we niet extra te betalen." Ik zou dan de koffer bij het inchecken aanbieden op mijn naam. Ik geloof dat iedere passagier 30 kg bagage vrij mee mocht nemen. Zij hadden drie grote koffers. Ze zouden een week naar Bodrum gaan.
Natuurlijk denk je dan, nee dat ga ik niet doen. Misschien zit er wel smokkelwaar of iets anders illegaals in. Ik zou beslist geen drugs willen vervoeren. Maar ik ging naar Turkije en de smokkelroute voor drugs is altijd andersom. Maar dan, drie koffers voor één week vakantie? Ach, sommige mensen nemen nog veel meer mee. Ik keek nog eens naar de mensen die een eindje achter me in de rij stonden. Ja, ze zagen er vrij gewoon uit, niets opvallends. Ik hoorde ze met andere reizigers praten over de hoogte van de extra kosten voor overgewicht van bagage. En de tickets waren toch al zo duur.
Ach, ik kan ze toch wel even helpen? En mocht er iets gebeuren bij de douane dan had ik toch een geloofwaardig verhaal? Ik wenkte de vrouw en knikte dat het goed was. Ze zette een koffer bij me neer en ze ging weer bij haar man staan.
Ik checkte in maar hield ondertussen wel de man en de vrouw in de gaten. Checkten ze wel in? Of stuurden ze mij met hun koffer op reis?
Later in het vliegtuig voelde ik me toch behoorlijk ongemakkelijk. Misschien was het toch niet zo slim geweest. Ik herkende mijn koffereigenaars niet tussen de andere passagiers maar ik was ook niet echt in de gelegenheid om iedereen aandachtig te bestuderen. Misschien hadden ze hun jas uitgedaan of zaten ze niet naast elkaar of was er een naar het toilet. Ze kwamen trouwens ook niet even bij me langs om te bedanken of een praatje te maken. Dat vond ik wel een beetje vreemd.
Tijdens de vlucht verliep alles verder normaal. Ik kende de procedure op het vliegveld van Milas heel goed. Ik wist waar de koffereigenaars hun visa zouden moeten halen. Mijn visum was trouwens nog geldig. Ik hoefde nog geen nieuw want ik zou binnenkort toch weer heen en weer moeten. Ik wist wat de gunstigste positie bij de transportband was.
Toen ik bij de transportband kwam zag ik mijn eigenaars nergens.
Tijdens de vlucht waren er al een paar vage ideeën en plannen in me opgekomen. Waar bleven die mensen nou?
Er gebeurde iets met me.
De koffer was een van de eerste die over de band kwam. Ik pakte 'mijn' koffer en wandelde rustig naar de paspoortcontrole. Ik was meteen aan de beurt. Bijna alle andere reizigers moesten een visum kopen. Naar de douane. Zoals meestal was de post niet bezet. Ik liep naar buiten. Er werd op mij gewacht.
"Wat heb jij veel bij je deze keer."
"Ja, ik denk een leuk cadeautje."
Enkele weken later kochten we een mooi huis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten