Gaddafi

Davutoğlu, de minister van buitenlandse zaken van Turkije was vrijdag 6 mei op de televisie. Op vragen van verslaggevers antwoordde hij dat er een zekere overeenstemming bestaat tussen de deelnemers van de Contact Groep Libië  over de weg naar vrede.
Deze roadmap zou ook besproken zijn met de Libische Overgangsraad en vertegenwoordigers van Gaddafi.

Wat mogen nu wel de belangen zijn van een man als Gaddafi om geen gehoor te geven aan de verzoeken van anderen om tot een echt staakt het vuren te komen en onderhandelingen met de opstandelingen te openen?
Zowel deze opstandelingen als vertegenwoordigers van veel landen proberen hem op andere gedachten te brengen maar dat is tot nu toe niet gelukt.
De dictator Gaddafi heeft in zijn meer dan 40-jarige heerschappij zoveel geld en goederen verzameld dat heel zijn familie voor generaties lang verzorgd zou zijn als hij nu terug zou treden. Aanvankelijk kon hij gewoon in zijn geboorteland blijven wonen. En nu hij zich wat dat betreft onmogelijk heeft gemaakt, zijn er enkele landen waar men hem asiel zou willen verlenen, zodat hij zijn leven verder in alle rust zou kunnen slijten. In dit verband werd eerst Italië en later Uganda of eventueel Venezuela genoemd.
Toch maakt hij hier vooralsnog geen gebruik van.
Kan hij de macht niet afstaan? Denkt hij dat hij de best mogelijke leider voor zijn land is? Kan hij niet tegen de vernedering van het terugtreden? Kan hij zijn land niet verlaten? Wil hij liever een soort martelaar worden? Of kan hij gewoon niet tegen zijn verlies? Of is hij te koppig?
Veel commentatoren en analisten zoeken de antwoorden op deze vragen in de psyche van de man. Psychologen en psychiaters hebben hun antwoord allang klaar.
Jarenlang heeft Gaddafi zich gedragen als een soort rockstar, een soort cultfiguur met al zijn buitenissigheden, zijn verkleedpartijen, zijn tent, zijn feesten en zijn vrienden.
Nu staat hij er min of meer alleen voor. Zijn buitenlandse vrienden hebben hem bijna allemaal in de steek gelaten. Veel van zijn politieke medestanders in zijn eigen land hebben hem al verlaten en zijn naar het buitenland vertrokken.
En nu staat hij stampvoetend als een klein kind in de tv-studio: Ik doe het lekker toch niet!

Van verschillende kanten is hem hulp aangeboden maar hij gaat er niet op in. En nu eist Turkije een rol op in de onderhandelingen. Libië maakte van 1511 tot aan het verdrag van Lausanne in 1912 deel uit van het Osmaanse Rijk. En het land is eigenlijk een buurland aan de andere kant van de Middellandse Zee. Dus het ligt wel een beetje in de lijn der verwachtingen  dat Turkije het voortouw neemt. Ook gezien alle andere bemiddelings-initiatieven die het land de laatste jaren bij een aantal andere conflicten in het Midden-Oosten heeft genomen.
Ik ben van mening dat Davutoğlu een bekwaam onderhandelaar is. Maar hij is maar een klein mannetje. En zou hier lichamelijk overwicht nog van belang kunnen zijn?
In de internationale diplomatie weet je het maar nooit.