Kantjil

In deze maanden is Bahçeli, de voorzitter van de MHP, de Partij van Nationalistische Beweging, dagelijks op tv te bewonderen. Het is verkiezingstijd en op 12 juni zullen de verkiezingen voor het parlement plaatsvinden.
De voormannen van de drie grootste partijen de AKP, de Gerechtigheids- en Ontwikkelingspartij met minister-president Erdoğan, de MHP met Bahçeli en de CHP, Republikeinse Volkspartij met Kılıçdaroğlu eisen de meeste media-aandacht voor zich op. Ze toeren alle drie met een grote hofhouding door het land en houden overal hun volksmennerige toespraken.
En net zoals overal worden door de oppositiepartijen MHP en CHP met hoge en soms overslaande stem alle verkiezingsbeloften toegelicht en het huidige regeringsbeleid van Erdoğan bekritiseerd.
Deze laatste heeft het zelf over zijn plannen voor de nabije toekomst en voor wat er binnen zijn ambtsperiode allemaal al bereikt is.
Het gaat er daarbij behoorlijk fel en emotioneel aan toe.

Als Bahçeli klaar is met zijn toespraak maakt hij het gebaar van de Grijze Wolven. De Grijze Wolven vormen de extreem-rechtse achterban van de partij.
Je drukt je duim tegen je middelvinger en ringvinger aan en je steekt je pink en je wijsvinger omhoog. Je hand krijgt dan min of meer de vorm van een dierenkop. Het lijkt op wat vaders vaak voor hun kinderen doen in een schaduwspelletje met de zon.
De Grijze Wolven is een gevaarlijke groepering maar het gebaar komt bij mij altijd als een beetje kinderlijk, speels over.
Dit gebaar door hem of door een van zijn volgelingen gemaakt, roept bij mij altijd de herinnering op aan Indra Kamadjojo en zijn kinderprogramma op tv een jaar of 50 geleden. Indra Kamadjojo, geboren als Jan Leonard Broekveldt op Java in Indonesië, was danser van beroep. Op een gegeven moment kreeg hij een tv-programma waarin hij oude Indonesische sagen of fabels vertelde met het dwerghertje Kantjil in de hoofdrol. Hij maakte daarbij sierlijke dansachtige hand- en armbewegingen om de gebeurtenissen uit de verhalen te ondersteunen. Met zijn hand vormde hij dan, net als bij de Grijze Wolven, een dierenkopje, maar bij hem was het van een hertje. Kantjil is een heel intelligent dier en hij is in de vertelde gebeurtenissen de anderen altijd te slim af.

Kantjil en de grijze wolf.
Er liep een man door het bos. Hij kwam bij een val waar een grijze wolf in zat. "Laat me eruit," vroeg de wolf. "Ja, goed," zei de man, "als je belooft dat je me geen kwaad doet."
"Beloofd," antwoordde het beest. Hij was nog niet los of de wolf probeerde de man te grijpen. "Niet doen," pleitte de man, "laten we anderen vragen wat ze van onze afspraak vinden." Ze gingen op pad.
Ze kwamen bij een straat. "Beste straat, is het juist om goed met kwaad te vergelden?" "Ach," zei de weg, "ik doe alleen maar goed en toch trapt iedereen me in mijn rug."
Ze kwamen bij een boom en de man stelde weer de vraag. En de boom zei: "Ik doe alleen maar goed en toch hakken de mensen mijn takken af."
Ze kwamen Kantjil tegen en na dezelfde vraag zei het dwerghertje: "Laat me de val eens zien. Dan kan ik beter oordelen." Bij de val aangekomen vroeg hij aan de wolf: "Laat me nu eens zien hoe je gevangen zat?" Dat wilde de wolf wel doen. "Klap," deed de val.