Volgens een lijst die ik zag in National Geographic Türkye schijnt de wilde ezel (Equiuus hemionus) sinds ongeveer 1750 in Turkije uitgestorven te zijn. Heel misschien wordt er in Zuidoost-Anatolië nog weleens een waargenomen maar dat zou dan een verdwaald exemplaar uit Syrië of Jordanië moeten zijn waar men fokprogramma’s voor deze ezels schijnt te hebben. Maar waarschijnlijk is het toch een andere soort.
Op het platteland wordt de ezel nog vrij veel als rijdier en lastdier gebruikt. Een hoog opgeladen ezel is nog steeds een bekend straatbeeld. Maar hier betreft het niet de wilde ezel. Hier is sprake van zijn gedomesticeerde soortgenoot die om verschillende redenen de voorkeur verkreeg boven paarden of ossen. Ze waren goedkoper, namen minder ruimte in beslag en namen genoegen met schraal voer.
In sommige landen staat ezelsvlees op de menukaart. In Frankrijk en Italië is het een bekend product. In moslimlanden is ezelsvlees van de gedomesticeerde ezel haram en mag dus niet gegeten worden.
De gedomesticeerde ezel werd over de hele wereld gebruikt als rijdier of lastdier maar daar komt langzaam maar zeker een einde aan. Andere manieren van transport hebben de ezel naar de achtergrond verdwongen en daardoor werd het dier afgedankt. Als gevolg daarvan werden er (vooral in westerse landen) op veel plaatsen ezelopvangcentra ingericht waar de afgedankte beestjes van hun oude dag kunnen genieten. Ook heeft men hier en daar ezels de vrijheid gegeven zodat ze verwilderd zijn.
In een prachtig gebied in de buurt van Manisa ligt het Sipylus gebergte (Spil dağı) waar de wegen en de paden zo smal zijn dat een auto er nauwelijks komen kan. Er wordt dan gebruik gemaakt van alternatief vervoer. Het huisvuil in dit gebied werd er opgehaald met behulp van ezels. De beesten hadden een speciaal rugtuig opgelegd gekregen en droegen aan weerszijde van hun lichaam een grote metalen ton die door hun begeleiders onderweg met het klaargezet vuil gevuld werden. Als de tonnen vol waren werd de weg terug naar de vuilstortplaats weer aanvaard. Nadat de tonnen geleegd waren ging men weer op stap voor een volgende ophaalronde.
De gemeente had voor dit werk acht ezels in dienst. Al 40 jaar werd er daar op deze manier gewerkt. De ezels liepen hun rondes drie keer per week omdat een vuilniswagen dus absoluut niet op de wegen paste.
Nu is er een eind aan deze werkwijze gekomen. Het gemeentebestuur van Manisa heeft twee mini-tractoren met aanhangwagens aangeschaft die wel op de wegen passen en die het zware werk nu overgenomen hebben.
Afgelopen week werd tijdens een plechtige bijeenkomst, waarbij vertegenwoordigers van besturen en de directeur van de vuilophaaldienst aanwezig waren, afscheid genomen van de acht ezels die vanaf nu van hun pensioen kunnen gaan genieten. Ze werden hartelijk bedankt voor de bewezen diensten.
Nu zal het vuil op alle dagen van de week opgehaald worden hetgeen een hele modernisering en een grote verbetering van de oude situatie werd genoemd.
Volgens een bericht in een nieuwsuitzending op tv hebben de ezels eerst een herinneringsplaquette ontvangen. Daarna zijn de dieren losgelaten in het Sipylus gebergte waar ze in alle vrijheid, in het wild, hun leven verder kunnen leven.
Maar, wilde ezels zullen het nooit worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten