Toen ik voor de eerste keer in Turkije kwam was zijn naam mij totaal onbekend. Maar op een gegeven dag liep ik over de markt in Bodrum en werd ik aangesproken door een marktkoopman met de vraag of ik Can Yücel was. Ik moest het ontkennen maar kennelijk leek ik op hem want enige dagen later gebeurde het me nog een keer bij een winkel in het centrum.
Later kreeg ik een dichtbundel met een aantal van zijn gedichten cadeau en op de voorkant van de uitgave stond zijn foto. En inderdaad, het was heel duidelijk, er was een zekere gelijkenis.
Natuurlijk was ik heel benieuwd naar zijn werk. Met mijn tamelijk beperkte kennis van het Turks was het niet gemakkelijk alles te begrijpen. Sommige gedichten zijn heel kort, een paar regels, sommige gedichten zijn heel eenvoudig van taal, sommige gedichten zijn heel moeiljk voor mij te begrijpen. Hij spotte met grammaticale regels, gebruikte verbasterde buitenlandse woorden en slang en hij creëerde nieuwe woorden en begrippen.
Toevallig kon ik dat zeer waarderen.
Volgens sommige mensen mocht ik dan wel uiterlijk enigszins op hem lijken, maar toch was er een groot verschil. Hij was namelijk kort voor ik hem leerde kennen overleden in 1999. Een poosje daarna kwam ik in Datça waar hij ligt begraven met uitzicht op zee. Ik heb hem even opgezocht.
Het gemeentebestuur van Datça heeft hem vereerd door een straat in Eski Datça waar hij woonde naar hem te vernoemen.
Gisteren moest ik plotseling weer eens aan hem denken. Er zit een hinderlijke mus op ons balkon. Niet zo zeer voor ons mensen maar wel voor de zwaluwen die er willen nestelen. Hij (het is een mannetje) zit de hele dag te tsjilpen, echt zingen kan je het volgens mij niet noemen, misschien om een vrouwtje geïnteresseerd te krijgen. En hij probeert onophoudelijk de zwaluwen te verjagen. Geen van beide is tot nog toe gelukt. Maar wie heeft nu eigenlijk meer rechten? De zwaluw of de mus?
Ik had ooit een gedicht van Can Yücel over mussen gelezen en daardoor moest ik aan hem denken.
SERÇELEME Çok oldunuz be serçeler Kapatirim simdi kapayi Dedim Dinlemediler beni Ben de kapatimadim kapiyi Varsin dinlemesinler | ODE AAN DE MUSSEN Hé hallo mussen, jullie maken het een beetje te gek Ik doe nu de deur maar eens dicht Dat zei ik Ze luisterden niet naar me En de deur deed ik ook niet dicht Laat maar, ze luisteren toch niet |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten