De afgelopen 15 jaar was de handel in onroerend goed in Turkije een gouden handel. Ontzettend veel mensen hebben er heel veel geld aan verdiend. Zowel legaal als illegaal, zowel eerlijk als oneerlijk, zowel Turken als buitenlanders.
Vooral de toeristische gebieden aan de west- en de zuidkust waren zeer in trek bij Europeanen en Turken. Door alle bekende verkooppraatjes van makelaars en de aantrekkelijke prijzen waren heel veel mensen bereid daar hun geluk te beproeven.
Meestal ging het goed. Er waren weleens problemen maar over het algemeen kwam alles na verloop van enige tijd wel in orde.
Soms waren mensen weleens wat al te gretig en dan kon het verkeerd aflopen.
Een Nederlands echtpaar zit 's middags aan het strand op het terras van een restaurant een biertje te drinken. Het is begin mei en prachtig weer. Een jaar eerder hebben ze een appartement gekocht en ze zijn er heel erg blij mee. Ook zijn ze uitermate tevreden over de manier waarop alles verlopen is met de overdracht en het verkrijgen van een woonvergunning en het eigendomsbewijs etc. En ze hebben het er al een aantal keer met elkaar over gehad of het misschien verstandig zou zijn om als investering een tweede appartementje te kopen.
In het restaurant raken ze in gesprek met een vriendelijke man. Een Turk die heel goed Engels spreekt. Op een gegeven moment komt het gesprek op onroerend goed en op hun idee eventueel nog iets te willen kopen.
Nou, dat was wel heel toevallig. De man bleek namelijk aannemer te zijn en hij was in de buurt met een project bezig. De woningen waren nog niet af, maar ze konden wel even een kijkje gaan nemen als ze geïnteresseerd waren. Ze wandelden naar een prachtige locatie dicht bij de zee. Eén appartement bleek nog beschikbaar. De aanvankelijke kopers hadden er net vanaf gezien. Ja, en eigenlijk wilde hij het wel zo snel mogelijk kwijt.
Het echtpaar had er wel oren naar. Ze liepen terug naar het restaurant om er nog eens rustig met z’n drieën over te praten.
De prijs was zeer gunstig. Het was echt een koopje. De man en vrouw werden steeds enthousiaster en onder het genot van een hapje en een drankje op rekening van de bouwer werd op een velletje papier in het Engels een koopcontract opgesteld. De bouwer zou er wel meer voor kunnen krijgen maar hij had snel geld nodig i.v.m. een volgend project en enkele schuldeisers. En als ze cash konden betalen ging er nog 5% van de prijs af. Een notaris was niet nodig en een geschreven contract was net zo geldig als een getypt exemplaar.
De volgende dag gaan ze gedrieën naar de bank om het afgesproken bedrag op te halen. De man en vrouw overhandigen het geld aan de bouwer en nemen afscheid.
Twee dagen later vliegt het echtpaar naar Nederland terug.
Als ze een maand later weer in Turkije aankomen, gaan ze nog dezelfde avond even bij hun appartementje kijken want ze hadden op één telefoontje na niets meer van de bouwer gehoord. Volgens het contract zou het nu klaar moeten zijn. En een dezer dagen zouden ze alle formaliteiten gaan vervullen om het op hun naam te laten zetten.
Ja hoor, zo te zien is het af. En er wonen ook al mensen in.
Hoe kan dat nou? Had de bouwer het al verhuurd?
Nee, wat bleek? De bouwer was geen bouwer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten