Zaken doen

Mevrouw D. is een keurig verzorgd uitziende zakenvrouw van middelbare leeftijd uit de buurt van Den Haag. Ze spreekt een beetje bekakt, aardappel-in-keel achtig Nederlands. Behalve als een van haar transacties niet helemaal naar wens verloopt. Dan kan ze veranderen in een schreeuwend viswijf dat een heel ander soort taalgebruik bezigt.
Ze is heel actief in de onroerend goed wereld en op dit moment, met de huidige lage woningprijzen doet ze volgens zeggen regelmatig een gouden deal. Veel van haar onroerend goed betreft grote panden die ze om laat bouwen en geschikt laat maken voor studentenbewoning.
Ze houdt zich aan de veiligheidsvoorschriften en de vergunning voor verhuur aan studenten wordt haar vrijwel nooit geweigerd.
De verbouwingen laat ze altijd legaal verrichten door laagbetaalde Polen voor wie ze ook, uiteraard tegen betaling, een woon- en verblijfplaats regelt.
Ze houdt zich min of meer aan de regels en voorschriften en staat dan ook niet vermeld op de lijsten van huisjesmelkers die door studentenorganisaties in de grote steden gehanteerd worden.

De winsten uit de Nederlandse onroerend goed activiteiten worden geïnvesteerd in Turkije. Niet in verhuur van studentenhuisvesting maar vooral in de aanschaf van grond met speculatieve doeleinden. Haar dochter is getrouwd met een Turkse makelaar en de samenwerking tussen mevrouw en haar schoonzoon verloopt al lange tijd voorspoedig.
Mevrouw reist regelmatig heen en weer en tijdens haar verblijf in Turkije neemt haar man de zaken in Nederland waar. Ze nam eigenlijk altijd Ruby haar langharige teckel mee op reis. En als een hondje minder weegt dan 6 kilo en in een handtas op schoot past mag men bij de meeste luchtvaartmaatschappijen de hond in de cabine meenemen. Natuurlijk moet men in het bezit zijn van de juiste papieren, gezondheidsverklaring, inentingsbewijs en hondenpaspoort.
Ik kende mevrouw D. persoonlijk omdat ik ooit in Utrecht een keer een pand aan haar verkocht heb. En voor het vertrek naar Nederland spraken we even met elkaar in de wachtruimte van de luchthaven. Ze vertelde me dat een maand eerder haar hondje Ruby was overleden. Ze was 15 jaar geworden, een respectabele leeftijd. Mevrouw D. was heel erg aan haar lieveling gehecht maar na een paar maanden wilde ze toch een ander gezelschapshondje. Haar keuze was gevallen op een Franse dwerg buldog die nu dus voor de eerste keer mee naar Turkije was geweest.

Het schijnt tijdens een vliegreis regelmatig te gebeuren dat in het bijzonder honden waarbij de naar voren stekende neus is weggefokt, zeg maar met een platte neus, ademhalingsproblemen problemen krijgen en ten gevolge van oververhitting overlijden. Dus boxers, buldoggen en mopshonden lopen een groter risico dan andere honden. En zo dus ook de Franse dwerg buldog van mevrouw D.

In het vliegtuig zaten we, gescheiden door het gangpad, naast elkaar. Het was een directe vlucht van Milas naar Amsterdam. We hadden duidelijk geen van beiden behoefte om ons gesprek voort te zetten. Mevrouw D. Had een tas met het hondje dat trouwens Onyx heette op schoot en zette die tas als er niemand door hoefde af en toe in het gangpad.

Op een gegeven moment begon Onyx een beetje te hoesten en onrustig te worden. Mevrouw D. nam het hondje op schoot, aaide en knuffelde het diertje en probeerde het weer rustig te krijgen. Maar het werd er niet minder op. Het diertje rochelde een beetje, kreeg wat schuim op haar bek en kotste zo te zien een aantal kleine plastic bolletjes bij mevrouw in haar schoot.
Een toegesneld meisje van het cabinepersoneel wilde helpen. "Nee, blijf er af met je klauwen, ga weg!" schreeuwde de keurige mevrouw D. hysterisch.
Na wat gerochel en getrappel bleef het diertje met een kop vol wit schuim dood liggen.

Bij aankomst op Schiphol werden alle passagiers vriendelijk verzocht even te blijven zitten tot mevrouw van boord was. Na de landing en het taxiën ging de deur van het vliegtuig open en kwamen twee mannen van de marechaussee binnen. Het hondje ging, nadat er foto's waren genomen, in een vuilniszak en werd samen met mevrouw D. afgevoerd.