Verborgen gebreken

Enkele maanden geleden kwam er een makelaar aan de deur met mensen die ons huis misschien wel wilden kopen.
De makelaar is een goede kennis van ons. En ooit hadden we ons weleens laten ontvallen dat als er een goed bod kwam we wel bereid zouden zijn om eventueel ons huis te verkopen. Toen hij dan ook opbelde om een afspraak te maken omdat hij dacht mogelijke kopers gevonden te hebben, was een bezoek snel geregeld.
Toen de makelaar het huis en de tuin aan zijn klanten had getoond waren die zeer enthousiast en ze wilden het huis wel kopen. Maar er was een probleem. De financiële toestand van de mogelijke kopers was er op dit moment niet naar dat ze de koopprijs op konden brengen. Hun voorstel was het huis eerst te huren tot hun financiële zaken weer op orde waren en ze zich het huis konden veroorloven. Een goede huurprijs was daarbij absoluut geen bezwaar. En over eventueel verborgen gebreken werd al helemaal niet gerept. Er werd echter nog wel een andere voorwaarde aan de koop verbonden.
In onze woonkamer staat een door mezelf gemaakte, precies op het huis afgestemde, grote boekenkast. Een kast die in een hoek gebouwd is en reikt tot aan het plafond.
De kopers waren alleen geïnteresseerd in het huis als die boekenkast, waarin ze hun eigen bibliotheek onder wilden brengen, bij de koop inbegrepen was.
Het is al met al verder toch niet tot een overeenkomst gekomen omdat we het huis toen niet wilden verhuren.
Enkele weken na dat bezoek sprak ik de makelaar weer eens en het begrip verborgen gebreken kwam aan de orde. Bij het bezoek van de klanten was dat niet aan bod gekomen en het werd me duidelijk dat een dergelijk begrip hier in Turkije eigenlijk maar heel zelden in de clausules van een koopcontract worden opgenomen.
In Nederland is dat wel anders verzekerde ik hem waarbij zich soms overdreven, lachwekkende situaties voor kunnen doen. Als voorbeeld vertelde ik hem een verhaaltje, een waar gebeurde geschiedenis, naar het schijnt.

Ergens aan de grens van een dorp in de provincie Friesland woonde een nog jong echtpaar in een leuk woonboerderijtje. De woning stond op een flink kavel van ongeveer een halve hectare. Een grote groentetuin, een klein weitje voor de geit, een paar mooie bijgebouwtjes en een kippenhok.
Vanwege werkzaamheden in een ander deel van het land moesten de mensen verhuizen en daarom zetten ze hun woning, met veel pijn in het hart, te koop.
Het is een leuke woning op een gewild plekje en er zijn voldoende liefhebbers.
Een oudere man die zijn boerderij overgedaan heeft aan zijn zoon maar toch graag een beetje in de buurt blijft wonen wordt op een gegeven moment de gelukkige. De man wil graag een stukje grond bij het huis zodat hij toch nog een beetje kan hobbyboeren. Hij neemt het een en ander aan inboedel over maar bedingt ook dat hij de haan uit het kippenhok mag houden.
Contracten werden door wederzijdse makelaars opgesteld. Behalve een clausule over verborgen gebreken wilde de nieuwe eigenaar beslist ook de overname van de haan genoemd hebben. Enkele weken later werd de zaak bij de notaris beklonken.
Alles lijkt in orde totdat enkele weken na de overdracht de koper de oude eigenaar en de makelaars opbelt met de mededeling dat er iets mankeert en dat hij het ze graag zelf wil laten zien. Er wordt een afspraak gemaakt en op een dag in het weekend is iedereen present.
"Volgens mij," zegt de nieuwe eigenaar van het huis, "is dit een kwestie van verborgen gebreken. Het is namelijk zo. De haan die bij de koop was inbegrepen kraait alleen maar overdag en niet 's morgens vroeg."