Morgenstond

In Turkije vind ik tussen wat papieren een oude foto van mijn vroegere huis in Nederland. Weggevlucht voor het geweld van Wilders moet ik op zo'n moment vanzelfsprekend toch even terugdenken aan de dingen van nog maar enkele jaren geleden.

's Ochtends vroeg ergens in het buitengebied in Nederland. September een zaterdagmorgen tegen zevenen. Na een kop koffie een ochtendwandeling met de honden. Het is nog niet echt licht. Maar je ziet dat het waarschijnlijk niet lang meer op zich zal laten wachten. Alles is nog kletsnat van de dauw. De honden trekken sporen door het gras. Snuffelend naar konijnen en reeën. Het zijn twee jachthonden die nog wel de neus hebben om ze te vinden maar niet meer het lijf en de snelheid om het ze lastig te maken.
Niemand te zien zelfs geen vroege vogels die de natuurgebieden onveilig maken en verstoren. Geen motorcrossers die van het vroege uur gebruik maken om nog even ongezien stiekem over de heide te scheuren. Gehoord worden ze wel maar ze vertrouwen op hun snelheid om op tijd weg te zijn voor de door een of andere natuurfanaat gealarmeerde politie arriveert. Die trouwens vaak onmogelijk lang op zich laat wachten of helemaal niet komt opdagen.
Een van de honden spoort een egel op die hij verder wijselijk met rust laat. Een reiger wordt door ons verstoord bij zijn kikkerjacht in een plas en protesteert schreeuwend. Uit de verte komen de toch wel klaaglijk klinkende ochtendgroeten van een eenzame koe. Aan de rand van het bos bij een verlaten boerderij zoekt een bosuil een goed heenkomen. Een paar vleermuizen maken hun laatste rondje. Zo te zien zijn we nog steeds alleen op de wereld.
Plotseling komen we op een doodlopend zandpad een ernstig vervuilend element tegen. Een overduidelijk eenvoudig tot camper of slaapgelegenheid omgebouwde bestelbus, de ramen afgeplakt met een soort van aluminium voorzien isolatiemateriaal, condens op de ruiten, vuile schoenen bij de deur. Van enig leven is verder overigens niets te merken. Geen ochtendmensen kennelijk. "Niet doen honden, laat staan." Ik ben genoodzaakt de natuurlijke omgeving te verstoren met het eerste menselijk geluid van die ochtend als de honden de buitgemaakte schoenen verder mee het bos in willen slepen.
Als we om een uur of acht weer in de buurt van ons huis komen zie ik in de verte de eerste tekenen van andere menselijke aanwezigheid op de wereld. Een enkele fietser pedaalt langzaam onze richting op. Tot op dat moment was ik helemaal alleen. Dat gevoel wordt nu wreed verstoord. Toch heb ik nog niet het idee dat Nederland vol is en dat de 24-uurs economie overuren maakt. We zijn weer thuis. Ik neem nog een kop koffie in afwachting van het toeristengeweld dat in de loop van de dag zal losbarsten.

Ik stop de foto in een boek. Misschien kom ik hem ooit nog een keer tegen en ook dan zal ik weer nostalgisch even wegdromen bij mijn leven van weleer.