Tegenwoordig is het in een land als Nederland praktisch niet meer mogelijk om per ongeluk levend begraven te worden. Een begrafenis mag niet eerder dan 48 uur na het geconstateerde overlijden plaatsvinden maar vindt meestal de vijfde dag erna plaats. In die tussentijd is wel duidelijk geworden of iemand werkelijk is overleden.
In landen waar de begrafenis binnen de 24 uur behoort plaats te vinden is het risico misschien wel wat groter.
Uit de geschiedenis zijn uit allerlei landen wel verhalen bekend geworden waaruit het bleek dat het vroeger toch wel vrij regelmatig voorkwam. Bij het heropenen van een graf om de identiteit achteraf alsnog definitief vast te stellen in een juridische aangelegenheid bv. schijnt men sporen van het klauwen met nagels op de wanden van de kist tegengekomen te zijn.
In perioden van gevaarlijke dodelijke epidemieën was men geneigd de "doden" zo snel mogelijk te begraven om besmettingsmogelijkheden te minimaliseren.
In Engeland bv. werden in bepaalde periodes mensen wel begraven met een handbel binnen hun bereik zodat er alarm geslagen zou kunnen worden.
In Rusland werd in sommige adellijke kringen wel een ontsnappingsmechaniek toegepast. Dat was een installatie in de kist ingebouwd waardoor het mogelijk was dat de "dode" toch nog adem zou kunnen halen. Met een in de kist bedienbaar signaal, een vlaggetje dat ontrold kon worden of iets dergelijks , kon men dan de vergissing kenbaar maken. Of je dan toch nog gered werd kon niet gegarandeerd worden.
Waar zich ook tegenwoordig nog veelvuldig vreemde verschijnselen voordoen zijn de mortuaria. In de pers verschijnen nog regelmatig berichten van "wederopstanding".
In 2004 wordt een 89-jarige vrouw onterecht naar het mortuarium van een verpleeghuis overgebracht.
In 2005 vindt een man in Sri Lanka zijn 4-jarige kleindochter na een ramp terug tussen de doden in het mortuarium.
In 2009 komt een 61-jarige vrouw in Massachusetts in de VS na een hartaanval in het mortuarium van een ziekenhuis terecht.
In 2011 overkomt een 88-jarige vrouw in Rio de Janeiro in Brazilië hetzelfde.
In juli 2011 zagen twee medewerkers van een mortuarium in Zuid-Afrika plotseling een geest tussen de doden oprijzen. Een 50-jarige man stond uit zijn "schijndood" op.
Dit zijn enkele voorbeelden uit een veel langere rij van geregistreerde vergissingen. Dit is ook een veelvoorkomend thema in griezelfilms en misdaadverhalen maar dat toch wel ergens op gebaseerd is. Kennelijk is de medische wetenschap dus niet zo ver dat de dood absoluut geconstateerd kan worden. In sommige gevallen zal het misschien onzorgvuldig handelen geweest zijn waardoor de verkeerde diagnose gesteld werd, maar in andere gevallen was er sprake van de vaste overtuiging bij de artsen dat de dood was ingetreden.
Om de gevolgen van een verkeerde diagnose te verkleinen heeft men daar in Turkije iets op gevonden. In Malatya is een nieuw mortuarium gebouwd met een alarmsysteem. In de koelruimtes zijn sensoren aangebracht die iedere beweging registreren en een alarmsignaal doen afgaan. Ook zullen de deuren van binnenuit te openen zijn.
Voor zover bekend een Turkse vinding die uniek is en waar kennelijk vraag naar is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten