Werkkleding

Langs de weg staat een soort, van oude tafels en kisten geïmproviseerd, stalletje met een enorme parasol van Efes er boven, waar gedurende een groot deel van het jaar vers fruit wordt verkocht. Dat stalletje staat er eigenlijk al vroeg in het jaar, vanaf het moment dat het eerste fruit rijp is. Het aanbod is seizoensafhankelijk en beperkt zich tot het fruit dat hier rond huis en boerderij verbouwd wordt. Van pruimen naar vijgen en druiven tot we aan het eind van het jaar bij de mandarijnen uitgekomen zijn. Soms is er ook wat olijfolie of honing in plastic flessen en potten van onduidelijke herkomst te koop.
Altijd als ik er langs kom zit daar diezelfde vrouw op een kistje achter de tafel haar sigaretje te roken. Ze is tamelijk traditioneel gekleed in een wijde lange broek, een sweater met een gebreid vest er over. Maar volgens mij heeft ze die kleren iedere dag aan. Dezelfde bruine broek met paisley motief, dezelfde rode sweater met bloemopdruk en hetzelfde groene vest met gele guirlandes of kabelversieringen.

In een van de beter ogende restaurants in een van de baaien bij ons in de buurt loopt het voltallige personeel er zo te zien uiterst verzorgd gekleed bij. Een keurig nette lange zwarte pantalon met daarboven een licht beige overhemd met een klein bedrijfslogo op de borstzak.
Het werk voor de mannen, vrouwen zie je in deze sector vrijwel nooit, begint 's ochtends vroeg met de voorbereidingen voor het ontbijt dat ook verzorgd wordt voor de twee bij het restaurant behorende hotels.
Vloeren vegen, restanten van de vorige avond opruimen, tafels met een vochtige doek afnemen, schone tafelkleden neerleggen, de boulevard met water schoonspuiten, het strand harken en strandstoelen reinigen en herplaatsen, tafels dekken, bloemetje neerzetten en ga zo maar door. Urenlang werken ze gedurende de dag keihard al of niet in de zon op het terras. Ze maken zeer lange dagen. Na het ontbijt volgen vanzelfsprekend nog lunch en diner voor de hotelgasten maar ook het restaurant draait de hele dag door en werken tot elf uur 's avonds is geen uitzondering.
De volgende ochtend om een uur of zeven zijn de eersten al weer paraat in hun lange zwarte broek en hun beige overhemd met logo.

Veel jongeren werken 's zomers in de toeristenindustrie. Veel scholieren en studenten verdienen een vakantiecentje bij in restaurants en andere eet- en drinkgelegenheden overal op het schiereiland rond Bodrum.
De lonen zijn laag en de voorzieningen voor het personeel zijn vaak minimaal. Daarom slaapt een aantal van hen liever op een bank in het restaurant of op een paar kussens op het strand dan in een of ander bedompt en benauwd schoonmaakhok dat tijdelijk als slaapplaats is ingericht.
's Avonds laat als de laatste gasten verdwenen zijn en ze een beetje opgeruimd hebben, zoeken de jongens een plekje op, trekken een dekentje over zich heen en slapen.
's Ochtends om een uur of zeven slaan ze het dekentje weer van zich af en gaan meteen weer in dezelfde outfit aan de slag.
De eigenaar van een restaurant waar ik op mijn wandelingen vaak langs kom, draagt altijd dezelfde kleren. Een grijze lange beetje kreukelige broek en een bruin-beige-geel in de breedte gestreept T-shirt. Doordat het een beetje fletse kleuren zijn die in elkaar overlopen, ziet hij er naar mijn idee altijd een beetje slordig, hummelig uit. En dat moet anderen toch ook opvallen.
Misschien wordt zijn kleding wel elke avond na het werk gewassen maar voor mij is dit toch reden genoeg om zijn restaurant niet binnen te gaan.
Afgelopen week reed ik toevallig met de auto achter het restaurant langs. Normaal kom ik daar niet. Aan de waslijn in de tuin hingen tussen het andere wasgoed zes grijze lange broeken en zes bruin-beige-geel gestreepte T-shirts.