Heimwee

Als je aan  buitenlanders die voor langere tijd in Turkije verblijven vraagt of zij hun eigen land niet missen, antwoorden de meesten met:
Nee hoor, helemaal niet.
Als je nog even verder op het onderwerp doorgaat en doorvraagt wordt het vaak:
Nee hoor, helemaal niet. Maar ......
En soms begint er dan een jeremiade over wat er allemaal zo anders is in Turkije en waar ze allemaal problemen mee hebben. Dat kan het eten zijn. Dat kunnen de Turkse gewoonten zijn. Dat kan de efficiency zijn. Of de infrastructuur. Het feit dat de elektriciteit wel eens uitvalt.
Maar nee, ze hebben geen heimwee. Toch blijkt dat er lang niet zo gemakkelijk afstand genomen kan worden van  een aantal typische dingen uit eigen land. En dan blijkt dat heel vaak over voedingsmiddelen te gaan.
Engelsen die hierheen komen met een koffer vol bacon, saucijzen, sauzen en Engelse sterke drank. En als alles op is, steken ze met de ferry even een dagje over van Bodrum naar Kos in Griekenland om daar in een supermarkt die gericht is op Engelse klandizie, en waar men varkensvlees verkoopt, hun voorraden weer aan te vullen.
Fransen die niet zonder hun eigen kaas of wijn kunnen.
Nederlanders van wie de koffers uitpuilen van de drop, koeken en de Goudse kaas.
In de grote steden in Turkije zijn wel winkels te vinden waar men buitenlandse etenswaren kan kopen. Maar die schijnen schreeuwend duur te zijn. In İzmir is bv. een winkel waar Nederlandse kroketten, frikadellen en bitterballen te verkrijgen zijn. Via internet zijn wel allerlei producten te bestellen, die thuisbezorgd kunnen worden. Maar de keuze is beperkt, ze zijn duur en de verzendkosten zijn hoog.
Familiebezoek aan het vaderland kan dan tijdelijke uitkomst bieden. Met afgeladen koffers komt men weer terug naar Turkije, na bij het inchecken voor hun vlucht een extra betaling gedaan te hebben vanwege te zware bagage.

Voor de Nederlanders tekenden zich de laatste maanden gunstige ontwikkelingen af. Bij enkele grootwinkelbedrijven en hypermarkten was opeens Calvé pindakaas te koop. En meteen werden er zelfs twee soorten tegelijk geïntroduceerd. De ene met grove stukjes noot en de andere zeer fijn gemalen.
Hadden er heel veel Nederlanders naar gevraagd? Of zat er een andere verkoopstrategie achter? Bij een andere supermarktketen waren op een dag zo maar prima smakende stroopwafels te koop. De Nederlandse kolonie in Turkije geeft dit soort zaken snel aan elkaar door en regelmatig slaat men dan ook met zijn hand op een lege plaats. Uitverkocht!
Dit lijkt me toch een vorm van heimwee. Iets van vroeger wil men niet opgeven, iets uit vroeger tijden wil men terug.
Zelf breng ik wel eens iets mee uit Nederland voor anderen, niet voor mezelf. Ik heb genoeg aan wat er in Turkije te koop is. Ik zou er absoluut geen moeite mee hebben als pindakaas en stroopwafels niet meer in de schappen zouden liggen.
Maar nieuwe haring ......