Ter decoratie

Toen ik in de auto langs het theehuis in ons dorp reed, zag ik een man op een caféstoel zitten, wippend, de stoel op twee poten. Hij deed me denken aan Lee van Cleef in een western met Clint Eastwood of iets dergelijks. Even verwachtte ik dat hij op zou springen en zijn revolver zou trekken. Maar toen was ik er al voorbij en ik heb de afloop niet gezien.
Die stoel was de trigger die me aan die man in de film deed denken. En gek, dacht ik, die caféstoel in Turkije ziet er net zo uit als een caféstoel in een cowboyfilm uit de V.S. Maar ook net zo als in Bagdad of in een café in Berlijn of een bruin café in Rotterdam.
Overal zien ze er hetzelfde uit met het kruislings gespannen ijzerdraad tussen de poten om te voorkomen dat ze vroegtijdig uit elkaar vallen. Volkeren hebben vaak meer gemeen met elkaar dan ze beseffen of dan hen lief is.

In de bijlage van een zaterdagkrant vond ik enige tijd terug een folder van een stoelenfabrikant. Een blaadje vol met alleen maar stoelen. Honderden verschillende stoelen. Voor op kantoor, voor in de horeca, voor op het terras, voor in huis.
Laten we nu eens zeggen dat er in Turkije 100 van deze fabrieken zijn, die elk 100 verschillende stoelen maken. En laten we zeggen dat er in 100 landen evenveel van die fabrieken staan.
Dat zou betekenen dat er dan al 100x100x100=1.000.000 verschillende stoelen zouden zijn. Maar dat is wel een heel voorzichtige schatting omdat er ook heel veel kleine timmerwerkplaatsen stoelen produceren, omdat er zelfbouwers zijn, omdat er veel meer landen zijn. Daarnaast zijn er natuurlijk nog de plastic stoelen. Ruw geschat denk ik dat we zeker aan de 2 of 3 miljoen stoelen zouden komen. Het lijkt een beetje overdreven.

Zelf vind ik de traditionele caféstoel een van de mooiste stoelen die er bestaan. Vooral vanwege de eenvoud en doelmatigheid. Hij is bijna overal voor te gebruiken. Aan tafel, aan het bureau, op het terras. En toen ik die folder doorkeek, dacht ik erover om er een stuk of zes van te kopen. Maar ja, nodig had ik ze niet.
Voor de aardigheid telde ik de stoelen in huis en op het terras en kwam tot het verbluffende aantal van 32 stoelen voor 3 personen. Wel alle stoelen bij elkaar: bureaustoelen, eetkamerstoelen, makkelijke stoelen. Maar daar nog niet bij gerekend een drietal banken en een drietal ligbedden in de tuin. Eigenlijk te gek voor woorden.
Ik moest opeens aan mijn moeder denken. Ze had twee wereldoorlogen meegemaakt, de grote crisis en ze had lange tijd in grote armoede moeten leven. Toen ze het later beter kreeg, legde ze een flinke voorraad levensmiddelen aan. Een grote hoeveelheid koffie en thee. Als de voorraadkast weleens openging, klonk steevast van een van haar kinderen: Voor als het oorlog wordt, moeder?
En nu denk ik, ja waar heb ik al die stoelen voor nodig?

Vanmiddag stond ik op het terras en keek de tuin in. Decoratieve elementen maken een tuin vaak mooier en ook interessanter. Er is een deel van de tuin waar ik niet tevreden over ben. Misschien een plaats voor een leuk beeld of een andere versiering? Maar in plaats daarvan zou een houten tafel met stoelen toch ook een mooi versierend element kunnen zijn?