Mexicaanse wijsheid

In juli en augustus kunnen de dagen in het zuiden van Turkije erg warm zijn. In juni, juli en augustus liggen de temperaturen vrijwel constant boven de 30º Celsius. Vaak komt de temperatuur boven de 35 en ook boven de 40 is geen grote bijzonderheid. Voor mij is dat veel te warm en de maand juli doorbrengen aan de Zwarte Zee waar de temperaturen ongeveer 10 graden lager uitkomen is een zeer aantrekkelijk alternatief. En een andere mogelijkheid is een maandje naar Nederland om de heetste dagen te ontlopen.
In Turkije gaan wel eens stemmen op om de siësta in te voeren. Misschien alleen voor de zomermaanden, misschien alleen in het zuiden omdat het in andere delen niet zo warm is. Tegenstanders wijzen dan op problemen die kunnen ontstaan op economisch gebied. In eigen land of met handelspartners in Europa.

Een middagdutje doen of gewoon eventjes rusten zou volgens veel mensen heel gezond zijn. Hoewel ik dat wens te betwijfelen omdat in sommige landen eerst een uitgebreide warme maaltijd gebruikt wordt vlak voor de siësta. Daarna gaan liggen en slapen lijkt me niet goed voor de spijsvertering en maakt het verzamelen van extra gewicht wel heel aannemelijk. Maar op het heetst van de dag een paar uurtjes het werk neerleggen lijkt mij zeker heel aangenaam. Er wordt verondersteld dat de productiviteit en effectiviteit op dat moment van de dag door de hitte toch veel lager is en men dus net zo goed even kan pauzeren om daarna met nieuwe energie verder te gaan.
Een Duitse universiteit heeft daar onderzoek naar gedaan. De onderzoekers constateerden inderdaad dat de productiviteit van arbeiders die een middagslaapje doen in totaliteit hoger ligt dan van hen die dat niet doen.

In een aantal landen rond de Middellandse Zee is de siësta nog een veel voorkomend verschijnsel. In Spanje, Italië, enkele Balkanlanden, Griekenland en sommige Noord-Afrikaanse landen ligt het openbaar leven voor een groot deel plat tussen 1 en 4 uur.
Ook  in Zuid-Amerika en vooral in Mexico is het een bekend verschijnsel. Het slapende mannetje onder een grote sombrero tegen een hoge cactus geleund lijkt wel een nationaal symbool te zijn geworden.
En befaamd is het verhaal van de Mexicaanse visser en de Amerikaanse toerist.

Een vissersbootje legt aan. Een Amerikaanse toerist staat op de pier en kijkt naar de vangst. Dan vraagt hij aan de visser hoe lang hij erover gedaan heeft de vis te vangen.
"Niet zo lang."
"Waarom ben je niet wat langer doorgegaan?"
"Dit is genoeg voor mijn gezin."
"Wat doe je dan verder met je tijd?"
"Ik slaap uit, ik ga een poosje vissen, ik speel met mijn kinderen, ik houd een siësta, ga ’s avonds naar de cantina, drink een glaasje, speel een beetje gitaar en de dag is al weer om."
"Maar," zegt de Amerikaan, "als je langer door vist en de opbrengst investeert in een grotere boot, en later misschien in nog een boot, kan je een groot bedrijf opzetten en ben je over 25 jaar miljonair."
"En dan?" vraagt de visser.
"Nou, dan kan je stoppen met werken. Je kan een beetje uitslapen, een poosje vissen, met je kinderen spelen, een siësta ..................................