Vanmorgen werd ik heel vroeg wakker nog voor de muezin zijn eerste oproep deed. Ik had last van mijn maag, mijn ingewanden en een barstende hoofdpijn. Iets verkeerds gegeten dacht ik onmiddellijk. We waren gisteren met vrienden ergens wezen eten. Ik had twee biertjes gedronken. Daar kon het niet aan liggen. Het eten dan? Had dat de problemen veroorzaakt? Het smaakte voortreffelijk en nu ik eraan denk word ik een beetje wantrouwig. Het smaakte misschien een beetje te voortreffelijk.
Goed, het zal straks wel overgaan, dacht ik. En ja hoor, na een licht ontbijtje en een paar koppen koffie voelde ik me weer kiplekker.
Heel even was er eerst door me heengegaan dat het misschien wel de EHEC-bacterie zou kunnen zijn. We eten hier heel veel komkommers, sla en tomaten en vanwege de huidige wereldhandel ben ik er niet absoluut zeker van dat deze producten niet ingevoerd zijn uit verdachte landen. Daardoor kan een dergelijke besmetting zich ook vliegensvlug verspreiden. Binnen enkele weken hebben we het overal naartoe gebracht. En eigenlijk is het wonderlijk dat er zich tot nog toe geen grotere uitbraken wereldwijd hebben voorgedaan.
We horen wel vaker van regionale problemen met voedsel, gebruik van verontreinigde grondstoffen, vervuiling van grondwater, gebruik van gevaarlijke bestrijdingsmiddelen. Maar daar is allemaal sneller een afdoende maatregel tegen te nemen.
Nog vaker komen er verhalen in de pers van individuele gevallen. Voedselvergiftiging, huiduitslag, duizeligheid, misselijkheid, maag- en darmproblemen en nog veel meer kleine lichamelijke ongemakken.
Glas in potten pindakaas of kindervoeding, een muis in een pak melk. Dat zijn 'productiefoutjes' die gelukkig meestal niet zo'n grote impact hebben en met het uit de handel halen van een partij is over het algemeen dit probleem eveneens opgelost.
Warenonderzoek bij eethuisjes in Istanbul liet zien dat er vaak nog al wat oneigenlijke bestanddelen in de verkochte voedingsmiddelen zitten.
In kalfsgehakt werd hart, lever en kipafval aangetroffen. In worst vond met kraakbeen en huid. In een broodje kip zaten kipresten en vel. In een geval werd in gehakt zelfs minder dan de helft vlees aangetroffen. Hier zal je waarschijnlijk niet zo gauw iets van krijgen en als je naar de prijzen van bv. een broodje kip kijkt, vind ik de uitkomsten niet echt verwonderlijk. Een broodje kip kost tussen 1.5 en 2.5 lira. Het besluit tot het gebruik van vleesvervangingsmiddelen is dan snel genomen. Zo lang dat niet schadelijk is, is het geen probleem. Als je dat niet wilt, moet je het niet kopen.
"Gatverdamme wat zit daar nou in," riep ik in het Nederlands toen ik in Istanbul ergens bij de Galatabrug een broodje vis kocht. Het bleek een sigarettenpeuk te zijn. Het broodje uiteraard weggegooid. Ik had geen trek meer in een aangeboden goedmakertje. Ik denk dat ik voorlopig geen broodje vis meer zal kopen. Ik rook niet en die peuk liet me bijna kotsen.
In een broodje kip döner kwam ik ooit een stuk plastic tegen en dat zal ik ook niet zo snel meer kopen.
Maar een prijzige Osmanlı kebab waar ik ziek van word, vind ik eigenlijk veel vervelender.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten