De blauwe reis

De meeste toeristen die naar de zuidkust of de westkust van Turkije komen hebben wel eens gehoord van de blauwe reis. Gelezen op internet of in de folder van een reisorganisatie of gezien in een vakantieprogramma op de tv.
In het kort komt het hier op neer:
We nemen u mee op een spectaculaire bootreis langs de adembenemende kust van Turkije.
In onze traditionele met zeilen uitgeruste gulet, waarop plaats is voor twaalf passagiers, voeren we u langs de mooiste gedeeltes van de Egeïsche en Middellandse Zeekust.
We doen de prachtigste baaien aan waar u de gelegenheid krijgt om heerlijk te zwemmen en waar we aan land kunnen gaan voor een overweldigende barbecue of voor een fantastische maaltijd in een van de plaatselijke restaurants aan het water.
En zo kan het verhaal nog even doorgaan.

Zelf heb ik nog nooit een dergelijke tocht gemaakt. Ik heb kennissen en vrienden die me regelmatig vragen of ik niet eens een paar daagjes mee wil op hun schip, maar tot nog toe heb ik daar altijd van af kunnen zien en de uitnodiging naast me neer kunnen leggen.
Ik houd erg van zeilen en varen maar een blauwe reis trekt me absoluut niet.
Ik houd er niet van afhankelijk te zijn van beslissingen van een ander. In dit geval de kapitein van het schip.
Ik houd er zeker niet van om meerdere dagen met veelal vreemden op zo’n beperkte oppervlakte op elkaar gepakt te zitten.
Ik vind het uitermate onprettig om ‘s nachts, door de dunne scheepswandjes heen, de mensen in de naastgelegen hut te horen. Waar ze dan ook mee bezig mogen zijn.
Ik houd er eveneens niet van om een toilet, waarin je trouwens je kont niet kan keren zoals mijn vader dat altijd plastisch uitdrukte, te moeten delen met een tiental of meer vreemden.
En ik houd er al helemaal niet van om dagenlang opgesloten te zitten met al die zwetende geoliede blote lijven op het zonnedek van een gulet.
En wat denk je van zwemmen in een baai naast een boot waar om de paar minuten het toilet doorgespoeld wordt en geloosd wordt op het oppervlaktewater vlak naast je?
Nee, bedankt.

Ik heb niets tegen varen of zeilen, maar dan wel op mijn manier. En dat is met z’n tweeën in een bootje van een meter of vijf. Grootzeil en fok. Gaan waar en wanneer ik zelf wil met alleen het geluid van water en wind om me heen i.p.v. het geluid van motor en geklets.
Een dagtocht met een motor- of zeiljacht kan ik heel af en toe nog wel waarderen. Met een klein groepje vrienden of familieleden een paar baaien aandoen. Maar dan weet ik waar ik heen ga. Ik weet wanneer ik weer terug zal zijn. En ik weet wie er aan boord zullen zijn. En één dag is dan lang genoeg.

De blauwe reis was altijd heel populair zowel onder Turken als onder buitenlanders. Maar het imago heeft onlangs een behoorlijke deuk opgelopen met de gebeurtenis met dodelijke afloop op een van de reizen. Voor 5 jonge Russische vrouwen was het hun laatste vakantiereis. Ze stierven na aan boord vergiftigde namaak whisky gedronken te hebben.