Vakantie

Ieder kwartaal worden er door het ministerie van toerisme en de provinciale overheden verantwoordelijk voor het toerisme cijfers gepubliceerd over het aantal buitenlandse bezoekers.
Als je die cijfers bekijkt, is het interessant te zien dat aantallen behoorlijk kunnen fluctueren tussen verschillende seizoenen en ook jaren. En waar dat nu precies door komt, is niet altijd even duidelijk, hoewel er beslist een aantal aanwijsbare factoren zijn.
Gevolgen van gebeurtenissen op het politieke vlak, spanningen tussen bevolkingsgroepen of landen, koersen van valuta, hotelprijzen en bomaanslagen kunnen allemaal bijdragen. Maar het blijven allemaal vrijblijvende speculaties omdat exacte beweegredenen om wel of niet naar een bepaald land af te reizen nauwelijks aan te wijzen zijn. En redenen kunnen zeer divers zijn.
In een interview in een toeristisch tijdschrift verklaarde een man uit Dubai dat hij graag naar de zuidkust van Turkije kwam omdat het hele gezin dan gezamenlijk heel veel plezier kon hebben. Sommige dingen waren in zijn thuisland niet mogelijk. Als gezin, de vrouw in een tweedelig broekpakachtig sharia badpak, ook wel burqini genoemd, de man en kinderen bijna naakt, konden ze echt samen genieten van de vrijheid.
Een Engelsman uit Manchester, die hier vaker geweest was, noemde het Turkse bier fantastisch en vond dat de reis- en verblijfskosten hier stukken lager waren dan in Spanje of Italië.
Een Rus uit Moskou hield het erop dat de Turkse zuidkust zo lekker dichtbij huis was en dat het goud en andere sieraden zo goedkoop waren en dat hij zijn geld toch ergens aan uit moest geven.

Turkije wil graag een bemiddelende rol spelen in politieke conflicten in het Midden-Oosten. En de ambities gaan nog veel verder. Onlangs kondigde minister-president Erdoğan in een van zijn (herverkiezings-)toespraken nog aan dat Ankara een stad van wereldbetekenis moet worden.
Grote aantallen toeristen uit alle werelddelen kunnen hier wellicht een positieve bijdrage aan leveren. Het aantal buitenlandse bezoekers zal naar verwachting dit jaar ongeveer dertig miljoen bedragen.
Heel interessant is dat er nu jaarlijks meer dan een miljoen Iraniërs naar Turkije komen die in hun vakantie vooral de strenge islamitische kledingvoorschriften willen ontlopen.
Tevens zijn ze geïnteresseerd in onroerend goed.
Het aantal Israëlische toeristen daarentegen is na de beschieting van de hulpvloot op weg naar de Gazastrook, waarbij negen Turkse doden vielen, naar een dieptepunt gedaald. Nog slechts 150.000 worden er verwacht.

Ik had het volgende tafereel voor ogen toen ik in de krant las dat een drenkelinge op het laatste nippertje uit zee gered was: Op het strand zit een Iraanse man met zijn gezin op enkele  strandbedden. Het is op het heetst van de dag en de vrouw en kinderen doen een middagdutje. De man rookt nog even een sigaret en kijkt uit over zee.
In de verte ziet hij iets vreemds. Het lijkt net of dat er iemand in nood is. Iemand maakt rare ongecontroleerde bewegingen in de zee en roept om hulp. Je hoeft de woorden niet te verstaan om de intentie te begrijpen. Help! Help!
De man bedenkt zich geen twee keer en stort zich te water. Hij brengt de drenkelinge, het blijkt een vrouw te zijn, naar de kant. Ze bleek kramp te hebben en was werkelijk in nood. De vrouw, ze vertelt dat ze Israëlische is, heeft de man in een lastige situatie gebracht.
De president van zijn land Mahmoud Ahmadinejad heeft meerdere malen aangegeven Israël te willen vernietigen en alle Joden de Middellandse zee in te zullen drijven.