Soms valt het me ineens weer op dat er veel mensen zijn die het financieel niet breed hebben. Afgelopen week zag ik ergens op straat twee jongetjes van een jaar of tien voetballen met een karpuz, een grote groengele gestreepte watermeloen.
De economie van Turkije is de laatste 10 jaar gegroeid als kool. En is zelfs opgeklommen van de 26ste naar de 9de plaats op de lijst van grootste economieën.
Door structurele veranderingen en nieuwe wetgeving is een gunstig klimaat ontstaan voor zowel binnenlandse groei als export en voor buitenlandse investeringen. Het algemeen beeld is dat iedereen enigszins mee heeft kunnen liften met de economische groei maar er bestaat in bepaalde delen van het land zeker nog veel armoede. Volgens onderzoek zou ruim 25% van de Turkse bevolking onder de armoedegrens leven. Echter, het verstevigen van de internationale positie lijkt op dit moment te prevaleren. En zoals vrijwel altijd in dergelijke situaties zijn het de rijken die het meeste van de voordelen profiteren. De ongelijkheid in de inkomensverdeling zal de komende tijd alleen nog maar toenemen. Het aantal miljonairs in Turkije is de afgelopen jaren enorm gestegen. Het aantal dollarmiljonairs ligt rond de 20.000 en zal in 2014 al 40.000 bedragen.
Het minimumloon is de laatste vijf jaar gestegen van ruim 400 TL naar ruim 700 TL. Maar kosten van levensonderhoud en de inflatie zijn eveneens flink omhoog gegaan.
Vanaf de eerste keer dat ik in Turkije kwam, heb ik me altijd afgevraagd hoe mensen zich financieel kunnen redden. Hoe gezinnen rond kunnen komen. Als je daar naar vraagt krijg je vaak argumenten te horen die naar mijn idee geen hout snijden. Veel mensen wonen in huizen met een lage huur, ze hebben een eigen groentetuin, ze helpen elkaar, ze kopen geen nieuwe spullen, vrouw en kinderen werken soms mee enz.
Kosten van levensonderhoud, vaste lasten, kinderen naar school etc. kan je daar niet mee betalen. Het werkloosheidscijfer ligt officieel boven de 10% maar is in werkelijkheid veel hoger omdat veel mensen in de informele economie werkzaam zijn. En die staan niet geregistreerd als ze niet werken. De werkloosheidsuitkering is erg laag en bijstand bestaat eigenlijk niet.
In grotere plaatsen verzamelen zich dagelijks, bv. bij het busstation, veelal jongere werkloze mannen in de hoop dat er iemand langskomt die op zoek is naar een paar losse arbeiders. Een hele dag werk, vaak zwaar vuil werk, levert misschien wel 50 lira op. En natuurlijk werken ze onverzekerd en worden er geen premies betaald. Soms is er werk maar lang niet iedere dag. Soms proberen ze wat bij te verdienen als schoonmaker of tuinman bij de beter gesitueerden. Sommigen verkopen de producten uit hun tuin op de markt. Of men probeert met straathandel iets te verdienen.
Het is een ware kunst zoals mensen er in slagen de touwtjes aan elkaar te knopen. En ik heb daar enorme bewondering voor.
Vandaag liep ik naar het strand. Ik kwam langs de market, de buurtwinkel bij ons op de hoek. Daar hing een net met grote met karpuz-print bedrukte plastic voetballen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten