Wilders' gelijk

Eigenlijk zou iedereen het als kind moeten leren. Eigenlijk zou ieder kind moeten leren dat het helemaal niet erg is als je je ongelijk erkent. Ook Geert Wilders moet het geleerd hebben. Jokken mag niet en volhouden maakt alles alleen maar erger. Dat het voor een kind moeilijk kan zijn om ongelijk te bekennen is te begrijpen.
Natuurlijk blijft het moeilijk om aan anderen toe te geven dat jouw eenmaal ingenomen standpunt niet juist is, dat je ongelijk had.
En ik denk dat dit in het bijzonder geldt in de politiek als je standpunt ook nog eens strijd heeft opgeleverd met vrienden, collega's, partijgenoten of politieke verwanten.
En in het helemaal als je het tot politiek leider geschopt hebt.
Sowieso kom je bijna geen politici tegen die hun ongelijk willen erkennen. De reactie op een betwisting van hun standpunt is meestal een verharding in hun uitspraken en een verdediging met: Als we dit ...........dan voorspel ik u dat ..........
Extreme voorbeelden te over. Dictatoriale neigingen zijn dat. Luisteren naar argumenten van anderen is heel erg moeilijk. Er wordt ook niet echt geluisterd want een politicus mag zijn partij toch niet afvallen, mag het programma niet afvallen. En het verdedigen daarvan en het niet inhoudelijk ingaan op argumenten van de opponent is een tweede natuur geworden.
Ja, veel later zie je bij uitgerangeerde, op een zijspoor geraakte oud-politici wel eens een verandering in hun standpunten. Ze noemen het dan verandering van inzicht of voortschrijdend inzicht. Maar dat komt pas veel later als ze geen rol van betekenis meer spelen. Dan is het te laat.

De meeste mensen vinden het gewoon dat je in het dagelijks leven toe moet kunnen geven dat je ongelijk had. Maar voor heel veel volgelingen van een politiek leider is het erg moeilijk te laten blijken dat je het met een standpunt van de partij(-leider) niet eens bent. Dat kan je niet maken. Je hebt stoere taal gebruikt en daar blijf je aan vasthouden. Standpunten verharden alleen maar, de visie wordt steeds extremer.

En hetzelfde geldt voor de leider. Als hij toe zou geven dat hij het één keer niet bij het rechte eind had, zou hem dat door zijn volgelingen niet in dank worden afgenomen. Hun wereld stort in. Want als het één keer niet waar is, hoe zit het dan met al die andere uitspraken? Daar zit een groot gevaar in. Dus zal je de leider niet zo snel op een inschikkelijkheid kunnen betrappen. Want ook al vertelt hij een leugen dan dient dat volgens hem een doel: Het redden van het vaderland. En de leider offert zijn leven daarvoor op.
Het doet mij denken aan een bepaald ziektebeeld.

Het is heel erg gesteld met Nederland. Geert Wilders bepaalt de politieke agenda. Geert Wilders valt de grondwet aan. Geert Wilders ontkracht de rechtspraak.
Maar nog erger is het dat de rest van Nederland, dus het aantal inwoners min 1, zich laat ringeloren door een zich op een of andere manier gefrustreerd voelende volksvertegenwoordiger, zonder kennelijk in staat te zijn daar iets tegenover te stellen?
De politiek durft niet echt. Bang voor hun eigen achterban en positie.
De minderheid regeert en zit niet eens in de regering.

Er blijft niets anders over dan dat anderen herhaaldelijk en tot in den treure zullen moeten aangeven dat de grote leider het niet bij het rechte eind heeft.