Begin mei stond er in de regionale pers een foto van een dode walvis. Bijna had ik de mannen die erbij stonden, vissers dacht ik, vals beschuldigd van het schieten van het dier. Het woord voor schieten vurmak, wordt ook gebruikt bij karaya vurmak, kıyıya vurmak of sahile vurmak, wat eigenlijk stranden betekent. Maar ik las in eerste instantie dat het beest geschoten was. Misschien wilde ik dat graag lezen omdat ik in het verleden nog al eens gezien heb dat vissers niet altijd even zorgvuldig met in zee levende wezens omgaan.
Nu zou het gaan om een jonge blauwe walvis van 3 meter lang met een gewicht van bijna 700 kg. Het dier was op een vrachtwagen naar het gemeentelijk slachthuis vervoerd. Gelukkig was het geen volwassen exemplaar want de blauwe walvis kan ruim 30 meter lang worden en heeft dan een gewicht van 150 ton en dan zou het vervoer lastiger geweest zijn en zou hij ook niet in het slachthuis gepast hebben.
De walvis kan uit de Atlantische Oceaan de Midddellandse Zee in gezwommen zijn maar hij kan ook uit de Indische Oceaan via het Suez-kanaal hier verzeild geraakt zijn.
De gewone vinvis en de potvis worden hier wel vaker waargenomen maar een gestrande blauwe walvis is een zeldzaamheid.
Wat men verder met het beest gedaan heeft vermeld het verhaal niet.
Ik was een beetje wantrouwig omdat ik juist enkele dagen daarvoor een stukje gelezen had in de landelijke pers over een in Mersin aan land gebrachte camgöz, ruwe haai, van een metertje of 5 met een gewicht van ruim 300 kilo.
Het dier staat op de lijst van bedreigde diersoorten. Maar hij kwam wel terecht op de borden van hotelgasten in Marmaris en Antalya. In viswinkels en op markten worden wel vaker haaien aangeboden maar dat zijn meestal niet de bedreigde soorten.
Ook dolfijnen zijn hun leven niet altijd zeker.
Vissers vangen eigenlijk alles wat in zee leeft.
Alles wat in zee leeft, doet me denken aan alles waar een kop aan zit. Van Chinezen wordt gezegd dat zij alles eten wat rondloopt, rondkruipt, zwemt of vliegt, alles waar een kop aan zit.
Alles behalve mensen voor zo ver ik weet.
In documentaires of reisprogramma’s over China wordt steevast een bezoek gebracht aan warenmarkten en dan wordt er altijd speciale aandacht besteed aan de afdeling met levende have. De dieren zitten in kooien of liggen vastgebonden op de kraam of zitten in een juten zak. Hele rijen kramen waar voor ons exotische dieren, die we in dierentuinen tegenkomen, worden aangeboden. Apen, civetkatten, wezels, hagedissen, beren en pythons. Maar ook honden, katten, ratten, konijnen, vogels, slakken, krabben, kikkers en schildpadden. Het is maar wat je gewend bent.
In Japan wordt heel veel walvisvlees en dolfijnenvlees gegeten. Op scholen wordt het vaak bij het middageten verstrekt. De inspectie van de volksgezondheid heeft geadviseerd niet vaker dan één keer per maand walvisvlees te eten vanwege het hoge gehalte aan kwik, lood en cadmium.
Wat is er met onze walvis gebeurd?
Waarom lag hij in het slachthuis?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten