Belletje

Op de Turkse televisie wordt enorm veel reclame gemaakt. Met langdurige reclameblokken worden de uitzendingen precies op het afgesproken tijdstip onderbroken. Midden in een actie in een film, de vraag in een actualiteitenrubriek niet beantwoordend, een ramp wordt even stil gezet.
De veelheid aan reclame-uitingen op televisie is onbegrensd. Niet alleen vanwege het feit dat er honderden kanalen zijn te ontvangen, maar ook gezien het feit dat de looptijd van de uitingen over het algemeen zeer kort is. Steeds weer iets nieuws, steeds weer iets anders, het liefst steeds heel grappig.
En de meeste spotjes worden voorzien van een melodietje of een liedje. Daarbij wordt natuurlijk heel vaak gebruik gemaakt van bekende liedjes maar met op het aanbevolen product toegespitste woord- en zinspelingen.
Soms hele oude liedjes die vroeger erg populair zijn geweest en waarvan men kennelijk tamelijk goedkoop de rechten kan verkrijgen.
Amerikaanse en Europese liedjes uit een grijs verleden worden daartoe ook graag gebruikt. Veel van die muziek was in de oorspronkelijke taal populair maar vaak bestond er ook een Turkse versie. En eveneens waren er natuurlijk epigonen die op Turkse wijze een eigen aan Europese muziek herinnerend repertoire opbouwden.
Amerikaanse en Engelse muziek uit de zeventiger, tachtiger en negentiger jaren van de vorige eeuw is vooral in de toeristencentra met hun barretjes, clubs, discotheken en hotels nog steeds een vertrouwd geluid.
Ik hoorde ergens op televisie een reclamespotje van naar ik meen een telefoonaanbieder. Er werd gebruik gemaakt van een nummer van Dr. Hook and the Medicine Show volgens mij. "Sylvia's mother".

Nou zijn er in het verleden een heleboel popnummers verschenen waarin een telefoongesprek(gezang) werd gevoerd of de "operator" werd aangespoord. En dan schieten me te binnen "Operator" van Jim Croce. Of "Oprerator give me Jesus on the line" van Tennessee Ernie Ford. En vaag nog een paar anderen. Blondie, Joe Satriani etc.
Na de Tweede Wereldoorlog moest natuurlijk iedereen in Nederland Engels leren. Een soort eretribuut aan de bevrijders, maar natuurlijk ook omdat het een wereldtaal was en je eigenlijk niet meer zonder kon. En op school, het voortgezet onderwijs werd er heel veel aandacht aan besteed. Wat je nu een beetje terugziet in Turkije. Iedereen wil het leren.
En vooral Engelstalige liedjes waren uitermate geschikt om je idioom een beetje uit te breiden. Niet dat de gebruikte woordenschat nu heel veel bijzonders was, want die beperkte zich ook voornamelijk tot de Engelstalige equivalenten van ik hou van jou en ik blijf je trouw. Maar ook met zeer geringe kennis kon je de teksten toch aardig begrijpen.
En dan ben ik weer terug bij mijn telefoongesprekken. Het was een liedje  uit de jaren vijftig van een zangeres met een stem die ik destijds heel speciaal en prachtig vond. Het was een taalkundig heel eenvoudige song van de Amerikaanse zangeres Jo Stafford. Ze heeft heel veel platen gemaakt en was ooit een gevierd zangeres in Amerika en Europa. Maar dit ene nummer vond ik het allermooiste.
Een tranentrekker? Ja vast. Maar ik vind het nog steeds speciaal als ik het weer hoor: "Thank you for Calling (good bye)".