Op een zaterdagmiddag reed ik naar de nieuwe werkplaats van Cenk in M. Ik had Cenk jaren geleden leren kennen. Hij heeft een klein loodgieterbedrijfje en hij deed ooit naar volle tevredenheid een aantal reparaties voor me. Daarna deed hij wel vaker een klusje. Zo waren we bevriend geraakt. Soms reed ik even bij hem langs voor een praatje en een glaasje thee.
Ook had hij een bootje in de haven liggen en ik was een aantal keren met hem mee geweest de zee op. En een paar maaltjes vis waren elke keer ons deel.
Zijn Turks was vrij eenvoudig en hij sprak in duidelijke ongecompliceerde zinnen. Zodoende kon ik hem uitstekend verstaan.
Hij was onlangs met zijn bedrijfje verhuisd en ik wilde die zaterdag even een kijkje nemen in het nieuwe optrekje.
Vol trots liet hij me zijn aanwinst zien. De werkplaats zag er geweldig uit. Een voorraadruimte met voldoende opberggelegenheid, met zo te zien een flinke hoeveelheid materiaal. Overal nieuw gereedschap, een paar stevige werkbanken, een keurig keukentje en een schoon toilet. Nou nou!
Ondanks zijn enthousiasme maakte hij een niet gemakkelijke indruk op me. Volgens de gebruikelijke begroetingsceremonie ging het heel goed met hem en met mij ook. Van mezelf wist ik dat het klopte maar ik had sterk het vermoeden dat het voor Cenk niet gold. Hij zat onrustig op zijn stoel, liep wat heen en weer en leek een beetje zenuwachtig en dat paste helemaal niet bij hem.
Hij wilde kennelijk zijn hart luchten want plotseling, na een diepe haal aan zijn sigaret, vertelde hij me een ongelooflijk verhaal.
Een jaar of drie geleden had hij een paar karweitjes gedaan voor een Turkse zakenman die volgens zijn businesskaartje in Duitsland woonde. De man had voor enkele maanden een woning gehuurd in een site in B. Er waren een paar probleempjes geweest met de watervoorziening en Cenk had die verholpen.
Op een dag stond de man voor zijn werkplaats . Hij vertelde dat hij voor zaken het land uit zou gaan maar dat hij na een paar maanden weer terug zou komen. Of het mogelijk was twee koffers met voornamelijk kleren bij Cenk te stallen. Hij zou ervoor betalen. Geen probleem. Op zolder was genoeg ruimte.
De man kwam niet terug en Cenk was de koffers min of meer vergeten. Tot hij het plan opvatte om weer terug te gaan naar zijn geboortedorp. Hij was alvast begonnen met opruimen. Ja, wat zou ie met die koffers doen? De verhuurder van het huis in de site kon hem niet helpen. Het telefoonnummer op het kaartje was in ieder geval niet meer in gebruik.
Cenk besloot de koffers open te breken op zoek naar een naam of adres. Koffers met cijfersloten. Maar met geduld, gespitste oren en urenlang gedraai kreeg hij de sloten open.
In de ene koffer bleek behalve kleren ook een AK-47 Kalasjnikov met een paar losse magazijnen te zitten. In de andere koffer zaten naast kleren 450.000 Tl verstopt. Maar nergens namen of adressen.
De volgende dag ging Cenk vissen. Toen hij de haven uit was legde hij de Kalasjnikov met toebehoren op de rand van het voordek. En toen hij 's middags terugkwam was het wapen en de rest verdwenen. Cenk had geen idee waar alles gebleven was.
De kleren zette hij voor de deur van een tweedehands winkel nadat hij alle etiketten eruit gekipt had. De koffers sloeg hij kapot en de restanten verdeelde hij over enkele vuilcontainers.
Een aantal maanden daarna verhuisde hij naar een nieuwe werkplaats.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten