Olympische Spelen

Gelukkig, het zit er weer op. De geweldige sportzomer 2012 is voorbij. Eerst het WK voetballen, dan de Tour de France en vervolgens de Olympische Zomerspelen.
Geen tijd voor jezelf. Hobby's op een laag pitje. Slaapgebrek. Onregelmatige maaltijden. Alleen maar kijken naar afgetrainde, met belastinggeld gesponsorde veelverdieners die aan het werk waren.
Er was genoeg te genieten is me verteld. Ruzies en wanprestaties, valpartijen en doping, thuisfluiters en bevooroordeelde juryleden. Voor elk wat wils.
Nou, aan mij was het niet besteed. Geen van de evenementen heb ik gevolgd. Behalve enkele beelden tijdens een nieuwsuitzending heb ik er niets van gezien. En ik heb gehoord dat ik daar niet echt rouwig om hoefde te wezen.
Af en toe wordt een mens onwillekeurig toch met deze wereldimpacthebbende gebeurtenissen geconfronteerd. En soms worden je gedachten er zelfs enige tijd door in beslag genomen.
In een Amerikaanse krant las ik dat het zand bij het beach volleybal op de Spelen op een bepaalde manier bewerkt is. Beach volleybal? Een Olympische sport? Ik weet wel dat er tijdens de Spelen een aantal "bezigheden" zijn die het predicaat "demonstratiesport" krijgen, hetgeen dan geloof ik wil zeggen dat deze activiteit wellicht vier jaar later als officiële discipline deel van het spektakel uit zal kunnen maken. Op die manier worden er steeds nieuwe onderdelen aan de Spelen toegevoegd. Een aantal van die nieuwe disciplines lijken mij terecht een plaats te krijgen. Die sport heeft dan een groot aantal beoefenaars en wordt wereldwijd beleefd.
Andere nieuwe sporten komen gemaakt over en lijken speciaal voor de Spelen bedacht. Niet erg, maar mijn interesse wordt er niet door gegrepen.
En beach volleybal lijkt me een dergelijke bezigheid. Ooit weleens volleybal gespeeld met vrienden of vreemden op de camping of op het strand? Een improvisorisch, veel te laag opgehangen net met een onduidelijk gemarkeerd strijdperk. En ja, dat kan hartstikke leuk zijn. Voor een poosje. Op het strand, plakkerig en nat van zee en zweet, zit je na een aantal minuten onder het zand dat overal blijft kleven en zich op de ongemakkelijkste plaatsen lijkt te verzamelen.
Meestal zijn er liefhebbers genoeg dus als je er na enige tijd genoeg van hebt en stopt om in zee of onder de douche het schrijnende zand wilt verwijderen kijkt niemand daar vreemd van op.
Maar dan op de Spelen. Wat blijkt? In een stadion, ja een stadion, op honderden kilometers afstand van de beach, wordt een grote kuil gegraven. Met exact bepaalde afmetingen en diepte wordt de kuil met een speciaal soort zand volgeplempt. En dat la sik in die Amerikaanse krant. Het zand is geen zeezand maar een speciaal bewerkt soort zand dat niet plakt, ook niet in je naad, je neus of je oren komt te zitten want het stuift niet.

Twee tegen twee wordt de strijd gestreden. Mannen in een speciaal soort zwembroek. Vrouwen in een bikini. Of mocht dat nu weer niet? Of toch weer wel? Er is namelijk gebleken dat vooral mannelijke toeschouwers niet voor de sport maar voor de minimaal bedekte vrouwenlijven naar het stadion zouden komen.
Maar nergens strand of zee te bekennen.

Langs de Turkse kusten staan nog tientallen antieke amfitheaters in redelijke staat. De theaters werden destijds vaak heel dicht bij de kust gebouwd zodat de bezoekers uit omliggende plaatsen er per schip naar toe konden komen en men uitzicht op zee had (geen plotselinge onopgemerkte inval van de vijand tijdens een genoeglijke theatervoorstelling).
En ik zag het al voor me.

Volgend jaar wordt er langs de Egeïsche kust van Turkije het Zeven Theater Volleybal Toernooi georganiseerd.