Drie in één

Het was heel goed om te zien. Een vader die zijn kinderen het principe van het gescheiden afvalverzamelen probeerde uit te leggen.
Op het vliegveld van Milas-Bodrum zaten in de gloednieuwe terminal een man, een vrouw en twee kinderen van een jaar of zeven keurig te wachten. Kennelijk zat hun vakantie er op, lekker bruin en nauwelijks gekleed, en vrolijk kletsend hielden ze de schermen met vluchtgegevens nauwlettend in de gaten.
Bij een van de winkeltjes in de passage was nog iets te eten en te drinken gehaald en de kinderen genoten daar enthousiast en drukdoend van.
Naast de ingang van de corridor naar het vliegtuig (dat trouwens nog moest landen, zijn nieuwe lading vakantiegangers af moest zetten en nog schoongemaakt moest worden waarna de vertrekkers pas in zouden kunnen stappen, hetgeen trouwens de wachtenden nog volop in de gelegenheid stelde hun laatste Turkse lira's te spenderen) stonden drie tamelijk handzame afvalbakken. Een voor plastic, een voor papier en een voor overig afval.
Het jongste kind had haar chipszakje leeggegeten en vader nam haar mee naar de afvalbakken.
De gebruiksaanwijzing stond in het Turks en Engels vermeld en vader legde even precies uit waar welke bak voor diende. Het meisje knikte ijverig en zei: "Ja dat heb ik allang gezien. Er staan toch plaatjes op?"
Ze gingen terug naar hun bank en namen weer de houding aan van geduldig wachtende reizigers. Ze straalden een soort gelatenheid uit: het zit er op, we moeten helaas terug, zo is het nu eenmaal.
Totdat het jongetje even later aankondigde dat hij zijn flesje water leeg had en dat eventjes in de afvalbak zou gaan gooien.
Vader stond meteen op om met hem mee te lopen. "Ik weet het wel! Ik doe het zelf wel," beantwoordde de jongen zijn vaders actie.
"OK," zei die. Maar voor de zekerheid liep hij toch maar enkele stappen achter zijn zoon aan en hield hij scherp in de gaten of er niet per ongeluk een vergissing gemaakt zou worden. Maar nee, alles ging goed en vader hoefde niet in te grijpen.
Weer terug op de bank begon vader een heel relaas over het inzamelen van afval.
"Ja dat weet ik toch wel. Dat heb je al vaker verteld," zei de jongen.
"En op school hebben we het ook al duizend keer gehoord," vulde het meisje aan.

Net als op vrijwel alle vliegvelden reden de schoonmaakploegen af en aan met hun gemotoriseerde boenmachines. Mannen en vrouwen deden vervolgens de moeilijk bereikbare plaatsen met veger en mop. Met een spuitbus en een doek werden de ramen te lijf gegaan. En een man en een vrouw liepen met een enorme blauwe vuilniszak tussen zich in de afvalbakken langs.
Toen ze aankwamen op de plaats waar de kinderen keurig hun afval gescheiden hadden aangeboden, werden de drie bakken voorzichtig een voor een geleegd in een en dezelfde grote blauwe vuilniszak.
De kinderen waren van hun bank gekomen en stonden werkelijk met open mond naar de inzamelingsactie te kijken. Ze leken werkelijk met stomheid geslagen.
"Eh, eh" bracht de vader nog uit. Maar te verbouwereerd en te verbijsterd om in discussie te gaan, deed hij er het zwijgen toe.