Het is slecht gesteld met de verkeersdiscipline in Turkije. Het verkeer voltrekt zich op z'n zachtst gezegd nogal chaotisch. En niet alleen buitenlanders die anders gewend zijn ervaren dat. Ook veel Turken zijn dezelfde mening toegedaan.
Aan verkeersopvoeding wordt op school nauwelijks aandacht besteed, op veel wegen ontbreken verkeersborden, wegmarkeringen zijn uitermate slecht verzorgd, men kent de verkeersregels niet of men houdt zich er niet aan.
Turkije is een land waar wat betreft verkeersveiligheid nog genoeg te verbeteren valt. Het land heeft met ongeveer 5.000 dodelijke verkeersslachtoffers per jaar een hoge positie op de wereldranglijst van gevaarlijkste landen voor verkeersdeelnemers.
Je komt aan op het vliegveld van Milas bv. Je neemt een taxi naar je vakantiebestemming. Een uitermate behulpzame, vriendelijke chauffeur laadt je bagage in. Vanaf het moment dat hij van de standplaats vertrekt verbaas je je over zijn rijgedrag. Hij claxonneert omdat er een voetganger over de oversteekplaats loopt, hij geeft flink gas en je hebt al snel door dat hij zich niets aantrekt van een of andere snelheidslimiet, hij haalt een keertje rechts in en bij een stoplicht schiet hij door rood.
Of je neemt de bus van het bedrijf dat de transfer verzorgt. De chauffeur rijdt onverantwoord hard, hij stopt op de gekste plaatsen die daar niet voor bestemd zijn, hij duwt bijna een kleine personenauto van de weg.
Gechargeerd? Was het maar waar.
Als er vaker ongelukken zouden gebeuren zou dat niet verwonderlijk zijn.
Je kan schitterende foto's maken van verkeerssituaties die in de thuislanden met gretige oogjes en verbaasde uitroepen zullen worden bekeken.
Een paar koeien los in een open laadbak van een vrachtwagentje. Vader, moeder, twee kinderen en de hond op een brommer. Een man met een ladder dwars op de voetenplank van een scooter. Een auto op een vrachtwagen op een grote vrachtwagen. Een hoog opgeladen vrachtwagen die in de bocht bijna omslaat. Een schaapskudde die de snelweg oversteekt. Verkeerslichten die groen geel en rood tegelijk knipperen. Auto's die op gescheiden rijbanen tegen het verkeer in rijden.
De regels zijn er kennelijk om je niet aan te houden. Op overtredingen staan boetes maar die worden niet vaak en zeker niet consequent uitgedeeld.
Enige tijd terug stond ik op iemand te wachten op een parkeerstrook langs een doorgaande weg. Ik had goed zicht op verkeerslichten op enkele tientallen meters afstand. 's Avonds en het was al redelijk donker, de straatverlichting brandde.
Er reed een auto voorbij zonder verlichting. Kapot? Of vergeten? Dat kon ik natuurlijk niet zien. Er volgde een auto waarvan de achterlichten niet brandden en ik besloot eens te kijken of er meer mankementen waren.
Ja dus. Geen remlichten, geen achterlichten, één achterlicht, één voorlicht, geen rood glas achter, constant brandende remlichten en meer . Van de 10 voertuigen was bij 7 de verlichting niet OK. Het schijnt iets beter te worden de laatste tijd omdat het aantal heel oude auto's langzaam maar zeker minder wordt. Het autopark verjongt door nieuwe financieringsmogelijkheden bij aankoop van een nieuwe auto.
En een fiets met verlichting bestaat niet. Nou, bestaat niet is niet waar. Maar nagenoeg niet klopt wel. Een fiets met koplamp, achterlicht en dynamo is vrijwel nergens te koop. Het zit er gewoon niet op.
Je went er aan zal ik maar zeggen. Ook als buitenlander wen je er aan en pas je je uiteraard aan. Maar afgelopen week maakte ik toch weer iets ongehoords mee. In 10 jaar Turkije had ik dus nog geen fiets met verlichting gezien tot vorige woensdag dan. Ik liep 's avonds in het schemerlicht naar de winkel op de hoek en bij het oversteken werd ik bijna geraakt door een fietser. Een fietser met batterijverlichting op zijn fiets. Ongeveer het formaat en de kracht van een kerstboomlampje, maar wel verlichting.
Het gaat de goede kant op met Turkije.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten