Op de markt kon ik twee Armani spijkerbroeken kopen voor 60 lira. Soms zijn ze nog goedkoper en worden ze voor 10 lira per stuk aangeboden. In een discount shop zag ik ze vorig jaar zelfs voor 5 lira. Goed, je doet er geen jaren mee maar af een toe een "verse" is ook niet te versmaden.
Overal op de wereld worden tegenwoordig spijkerbroeken gedragen. Dat mag. Ik weet niet of er nog landen zijn waar de spijkerbroek verboden is. In de zestiger en zeventiger jaren van de vorige eeuw was dat wel anders. In de Oostbloklanden mocht toentertijd de spijkerbroek als symbool van de westerse decadentie niet ingevoerd worden. Daarbij gingen de autoriteiten er even aan voorbij dat de broek gemaakt was als arbeidersbroek.
Veel jongeren uit West-Europa die op vakantie gingen naar bv. Oost-Duitsland of Hongarije namen een extra broek mee, een gedragen exemplaar, speciaal om daar te verkopen. Sommigen verkochten zelfs ook nog de broek die ze droegen. Dat waren goedkope vakanties. Dat is niet meer zo. Spijkerbroeken worden nu vrijwel overal gemaakt.
Levi Strauss verkreeg in 1873 patent op zijn werkmansbroek van blauwe denim. Een broek van zware kwaliteit speciaal voor het zware werk, eerst voor de goudzoekers, later ook op boortorens, in fabrieken en op veebedrijven gebruikt. De broeken gingen jaren mee.
Een echt universeel jongerenuniform werd het pas na de Tweede Wereldoorlog. Eerst in de Verenigde Staten en later in Europa. De broeken werden van wat minder sterke kwaliteit, want het werd nu de bedoeling om de omzet te verhogen. De spijkerbroek werd onderhevig aan de mode. Had men bijna een eeuw met hetzelfde model gedaan (de 501), nu volgden de nieuwe modellen elkaar in sneltreinvaart op. De heel nauwe strakke, de wijde baggy trousers, de bell bottoms, de heupbroeken, de stone washed en weet ik wat al niet meer.
De fabrieken kunnen we nu in heel veel landen vinden. Ook in Turkije, waar volgens bepaalde theorieën de stof oorspronkelijk weleens vandaan gekomen zou kunnen zijn. De stof zou in de 18e eeuw naar Zuid-Frankrijk verscheept zijn. En later zou het vanuit Nîmes in de Verenigde Staten terecht gekomen zijn. Vandaar de naam denim van het Frans: de Nîmes. Maar er zijn ook andere verhalen.
Vandaag de dag hebben ook bijna alle gerenommeerde modehuizen hun spijkerbroekenlijn. Zo kan je een Armani kopen, of een Dolce & Gabana, of Hugo Boss, Joop, Versace. Iedereen wil er een graantje van mee pikken. Er zijn wel honderd merken.
Een echte Armani, echte Versace, echte Levis, echte Wrangler want het staat er op.
Er bestaat wel Turkse denim.
"Ok," zei de marktkoopman, "doe dan maar 50 lira."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten