Soepschildpad

Mijn zoon kwam me opzoeken in Turkije. Op een dag maakten we samen een tocht met de auto. We volgden een bergachtige route langs de zuidkust van het schiereiland Bodrum. Het was begin mei en het was die dag zonnig en al behoorlijk warm. Ik denk dat we in de buurt van Gümüşlük waren toe ik op een gegeven moment voor ons op de weg een glimmend wapperend cassettebandje zag. Maar toen we dichterbij kwamen zag ik dat het geen cassettebandje was maar een slang met zijn in het zonlicht glinsterende huid. We kregen niet veel tijd om hem uitgebreid te bekijken, maar wel net goed genoeg om te zien dat het een pijlslang was.
Ik had in onze tuin al eens een flink exemplaar aangetroffen van meer dan 2 meter lang. Pijlslangen kunnen in kleur iets variëren maar deze was echt zwart. Het is een tamelijk bijtgrage slang als hij in het nauw zit, niet giftig overigens, die je dus maar beter met rust kan laten. Een prachtig beest.
Deze, die we op de weg tegenkwamen, was wat kleiner en dunner en toen we stopten, gleed hij over de weg het struikgewas in.

Ons avontuur was nog niet voorbij. Enkele kilometers verderop schuifelde een flinke schildpad van een centimeter of 25 over de weg.
“Hé, stop,” riep mijn zoon. Ik stopte en mijn zoon stapte uit en holde, ik denk uit angst dat het beest overreden zou worden, op hem af. Het was een flinkerd. Het beest trok zijn kop in en bleef doodstil staan.
Mijn zoon pakte hem op.
“Die is voor vanavond, voor in de soep,” dacht ik nog. Maar nee hoor! Hij droeg hem netjes naar de kant van de weg en zette hem daar weer neer. We hebben nog even gewacht om te kijken wat de schildpad zou gaan doen. Maar hij bleef rustig op zijn plek. We gingen dus maar verder.
Ik weet trouwens niet of zo’n Moorse landschildpad, want dat was het, wel geschikt is voor in de soep. Over de hele wereld worden schildpadden gegeten, waarvan de bekendste waarschijnlijk de soepschildpad is. Dat dier kan meer dan een meter lang worden en weegt dan ongeveer 350 kilo. Daar zit flink wat vlees aan. Hij komt nog wel voor in de Middellandse Zee bij Turkije maar wordt beschermd omdat hun aantal gering is.
Nog even terug naar ons overstekend wild.
Het beest mopperde een beetje in zichzelf: “Was ik net zowat halverwege, zet zo’n slimme toerist me weer terug. Moet ik weer opnieuw proberen veilig aan de overkant te komen.”