Er reed een Trabant door de straat. Ik had er nog nooit een gezien in Turkije. De Trabant was ooit het Oost-Duitse equivalent van de West-Duitse Volkswagen kever en voor de Franse Citroën lelijke eend.
De auto werd destijds ook geëxporteerd want dat bracht vreemde valuta in het laatje waar de Oost-Duitse overheid dol op was. De eigen inwoners moesten daardoor meestal jaren op hun bestelling wachten.
Ik herinner me dat er op een gegeven dag bij ons in de straat, in Nederland, ook zo’n wagentje stond. Buren van een paar huizen verderop hadden er een aangeschaft. Veel mensen in de buurt deden daar een beetje geringschattend en kleinerend over maar dat was waarschijnlijk omdat ze jaloers waren. Wij kinderen noemden het een Tupperware auto. De carrosserie was namelijk gemaakt van een op plastic lijkend materiaal. Het was katoenvezel gedrenkt in een bruinkoolhars en het heette Duroplast. Geen dure kwetsbare lak, gemakkelijk in onderhoud en eenvoudig van constructie.
Na de omwenteling in Oost-Duitsland was er in het Westen een enorme opleving in de waardering voor de Trabant en flinke hoeveelheden werden door handelaren opgekocht. De Oost-Duitsers wilden er graag vanaf. Plotseling zag je er heel veel op de wegen. Na enige tijd kwam daar wel weer een eind aan omdat de autootjes niet erg veilig waren wat de constructie betrof en ook nog al eens dienst weigerden. Ze kwamen vaak moeilijk door de keuring. Of ze ooit in Turkije ingevoerd zijn is me niet bekend.
Momenteel kent Turkije zelf een belangrijke auto-industrie. Veel Europese en Aziatische autofabrikanten zoals Ford, Renault, Peugeot, Toyota e.a. hebben hier een dochteronderneming opgericht waar auto’s in licentie worden geproduceerd. Het is vermeldenswaard dat minister-president Erdoğan onlangs verkondigde dat hij graag zou zien dat er een 100% Turkse auto op de markt zou komen.
Steeds meer mensen kunnen zich een auto veroorloven. De economie draait heel goed. En niet onbelangrijk is dat het de laatste tijd een stuk gemakkelijker is geworden geld te lenen bij de bank voor de aanschaf.
Daardoor gaat ook de gemiddelde leeftijd van de auto’s naar beneden hetgeen de verkeersveiligheid ten goede komt. Toch zie je nog vaak heel oude karretjes die telkens opnieuw weer gerepareerd worden in garages die vaak van alle markten thuis zijn en elk merk weer aan de praat krijgen.
Leuk is dat de eerste niet helemaal maar toch Turkse auto, de Anadol, geproduceerd in opdracht van Ford in Istanbul tussen 1966 en 1991, enigszins te vergelijken was met de Trabant. Het model was groter maar de carrosserie was gemaakt van glasfiber en kunsthars. Daarvan rijden er nog heel wat.
Het verhaal deed de ronde dat de carrosserie gemaakt was van een materiaal op strobasis en dat het wel gebeurde dat een koe er een hap van nam.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten