IKEA

Het gebeurde precies voor mijn neus. Een man en een vrouw met een overvol en topzwaar winkelwagentje wilden niet rustig achter anderen aan het voetpad volgen maar dachten een kortere weg te nemen. Een van de wieltjes van het wagentje kwam echter vast te zitten in een putrooster en de kar was niet meer te houden. Met een flinke klap sloeg de boodschappenwagen om en de inhoud maakte kennis met de straat.

De ene mens heeft veel meer nodig dan de ander. Consumenten zijn zeer verschillend. Dat geldt zowel voor de dagelijkse levensbehoeften als voor alle andere materiële en immateriële zaken. En het heeft lang niet altijd met financiële (on-)mogelijkheden te maken maar misschien met iemands levensinstelling, zijn kijk op het leven, opvoeding of gewoonten.
Als ik sommige mensen boodschappen zie doen bij de supermarkt vraag ik me weleens af waar ze alles laten. Wat zijn ze met al die levensmiddelen en non-food artikelen van plan? "Gelukkig" zijn de wagentjes steeds beter aan deze klanten aangepast.
We kopen met z'n allen veel te veel en we bezitten ook veel te veel, dacht ik.. Maar dat geldt niet voor iedereen, moest ik mezelf meteen corrigeren.

Toen ik hem leerde kennen was hij schrijver. Niet echt succesvol maar dat vond hij geen bezwaar. Hij was niet afhankelijk van de inkomsten uit zijn werk. Hij beschikte over voldoende geld om van te leven. En dat deed hij op een bijzondere manier.
Hij was alleen. Hij reisde over de hele wereld om "kennis" op te doen en al zijn bezittingen zaten in één grote koffer. Het ene jaar zat hij een paar maanden in Sri Lanka, dan een half jaar in Noorwegen, dan een paar jaar in Nederland en dan weer een poosje in Australië. Hij woonde in een hotel, een pension of een tent. Hij huurde een appartement of hij kocht ook weleens een huis dat hij dan weer van de hand deed als hij verder trok.
Hij kocht nooit meer dan dat hij nodig had. Hij had geen eigen meubels, geen boeken, geen kunstvoorwerpen en geen auto.
Hij keek een beetje rond, dacht een beetje over de dingen na en schreef zo nu en dan iets.

Ook schoot me Harold te binnen, een ver familielid. Hij heeft een controlefunctie bij een internationale bank. Die is ook alleen. En afwisselend woont hij een half jaar in Hongkong en een half jaar in Amsterdam. Aanvankelijk gaf dat zeer veel problemen. Hij kan namelijk absoluut niet zonder zijn eigen spullen. En dat echt op een ziekelijke manier. Dan is hij hulpeloos. Dat strekt zich uit van zijn kleding tot de inrichting van zijn appartement tot de plaats van een doosje lucifers voor noodgevallen.
Zijn kleding kan hij meenemen van de ene naar de andere locatie. En voor het overige heeft een bevriend psycholoog een oplossing aangedragen. Zowel in Hongkong als in Amsterdam heeft Harold een appartement gekocht. De twee appartementen lijken wat indeling betreft heel erg veel op elkaar. En wat de inrichting betreft? In beide steden is een vestiging van IKEA, waar hij dezelfde simpele keuken en hetzelfde eenvoudige meubilair heeft kunnen kopen.
Trouwens, die internationale bank heeft onlangs een grote vestiging in Bodrum geopend. En er doen al jaren verhalen de ronde dat er ook een zaak van IKEA zal komen.