Boottocht

Heel veel mensen zullen tegen mij zeggen dat ik er niets van begrijp. En misschien hebben ze gelijk. Mijn kijk op deze zaak is voor veel mensen die aan de ene kant staan niet te verteren. Maar het gaat mij er niet om een keuze te maken tussen goed en fout, ene kant en andere kant. Ik probeer de zaak van een afstand te bezien en dan zijn er ontzettend veel dingen die mij verbazen. En dan zal ik de impact wel niet zien, of ik zal de betekenis onderschatten, of ik zal zekere groepen in de kaart spelen, of ik zal de ene kant veroordelen en de andere bevoordelen. Dat zal dan wel.

Ik denk dat het januari vorig jaar was, 2010 dus, dat ik voor het eerst van de plannen hoorde. Het leek mij toen een aardige, vrolijke, vredelievende actie te kunnen worden. Een actie die de wereld er weer opnieuw op zou attenderen dat er sprake was van een zeer groot probleem waarbij tegen allerlei afspraken gezondigd werd en waar men misschien tamelijk gemakkelijk iets aan zou kunnen doen.
Ik ben geen actievoerder maar hier kon ik toch wel positief tegenover staan.
Nee, niet tegen de walvisvangst.
Ook niet tegen zeehondenslacht.
Niet de genetische manipulatie van onze voedingsgewassen.
Nee, het was de Gazavloot die mijn aandacht kreeg.
Proberen de blokkade van de Gazastrook vanuit zee te doorbreken om misschien Israel en Hamas ervan te overtuigen dat ze nu eindelijk iets aan dit probleem moesten doen.
Naïef? Vast wel. Maar misschien ....
Ik ging me er meer in verdiepen en kwam tot de ontdekking dat die mensen van de IHH die de leiding van de tocht zouden hebben, laat ik ze moslimbroederschap noemen, wel eens een andere agenda zouden kunnen hebben dan de humanitaire vredesmissie probeerde duidelijk te maken.
Israel verklaarde dat de vredesvloot koste wat kost gestopt zou worden. Volgens de akkoorden van Oslo uit 1993 zouden ze daar alle recht toe hebben. Ze noemden het protest een provocatie van een verkapte extreem Islamitische terreurgroep die de confrontatie zocht.

Ik ging natuurlijk niet mee. Veel te link. En bovendien houd ik er niet van een aantal dagen met veel mensen opeengepakt te zitten.
Het vervolg is bekend. Eind mei ging de vloot op weg en het kwam tot een ingreep van de Israëlische marine waarbij 9 doden vielen.
Veel verhalen kwamen los. Er waren wapens aan boord van de schepen gesmokkeld. De IHH mensen zouden sowieso de wapens hebben opgepakt. En ze werden gefinancierd met medeweten van minister-president Erdoğan, die hiermee zijn positie in de Arabische wereld zou willen versterken. Hamas zag het als publiciteit maar zou niet van plan zijn iets aan de situatie in de Gazastrook te willen veranderen. Zoveel verschillende motieven en belangen.

Dit jaar moet er een nieuwe vredesvloot varen. Of het ervan komt is de vraag. De vloot moet deze keer uit Griekenland vertrekken, maar de Griekse autoriteiten werken niet bepaald mee.
Turkije en Israel zijn op dit moment geen vriendjes. Turkije wacht hoogstwaarschijnlijk tevergeefs op verontschuldigingen van Israëlische kant voor het incident.
De Griekse premier Papandreou en minister-president Netanyahu van Israel zijn bij elkaar op bezoek geweest. Israel zoekt een nieuwe NAVO-partner in de buurt nu het met Turkije niet meer goed lijkt te komen. Griekenland zoekt financiële steun in crisistijd en wil graag nieuwe wapensystemen aanschaffen.

In de Israëlische pers stond dat van de 5 vakantiegangers die voorheen Turkije bezochten, er nu 2 naar Griekenland gaan. Er wordt beweerd dat de reizen gesubsidieerd worden.

Heel veel mensen zullen tegen mij zeggen dat ik er niets van begrijp. En ....