Boodschappentas

Op de weekmarkt ging het weer toe zoals gebruikelijk. Een woordenwisseling met stemverheffing. Een krat tomaten die ondersteboven gaat. Theeverkopers die af en aan lopen. Een grap over een collega marktkoopman. De marktmeester die rondloopt met zijn lijstjes en bonnetjes. Een man die een fles olijfolie uit zijn handen laat vallen.
En altijd kom je ze tegen. Op alle markten door heel Turkije. Vrouwen met hun boodschappenwagentjes. Een keer per week struinen ze de markt af om inkopen te doen voor de volgende dagen. Natuurlijk hebben ze allemaal hun vaste adresjes waar ze gedecideerd op af stappen. Ze vergelijken de prijzen en soms wagen ze zich naar een andere onbekende kraam. De kooplui kennen de vrouwen allemaal en zeggen hen gedag. Sommigen wetend dat de passerende vrouw toch niet bij hen koopt en sommigen haar verwelkomend en zijn mooie waar nog eens extra aanprijzend.
De dames zijn vaak, laten we zeggen, tamelijk traditioneel gekleed. En dan bedoel ik niet volgens bepaalde kledingvoorschriften maar dan bedoel ik meer de dessins van de gedragen kledingstukken. Het aantal kledingstukken varieert wel enigszins, afhankelijk van het weer, maar over het algemeen dragen de vrouwen nog een leuk aantal zaken over elkaar heen. Sokken, broek, hemd, vest, omslagdoek en hoofddoek laten een grote verscheidenheid aan kleuren, motieven en dessins zien. Daaronder dan een paar vreemd roze of gele slippers en de outfit is compleet. Turken zijn sterk in het combineren van kledingstukken die in veel westerse ogen totaal niet bij elkaar passen. Nou ja, ik ken een paar Amerikaanse vrouwen waar ik niet naast zou durven lopen op straat.
Maar goed terug naar de vrouwen op de markt. Als ze dan ook nog met z'n tweetjes zijn is de schakering uiteraard nog veel groter. Na jaren in Turkije besteed ik er steeds minder aandacht aan. Je went eraan. Maar af en toe wordt mijn aandacht er weer eens op gevestigd. Bijzonder denk ik dan, maar erg leuk om te zien.
Na een half uurtje hebben ze vaak hun ronde wel gedaan en gaan met een volle boodschappenwagen huiswaarts.
Dit soort boodschappenwagens wordt verder eigenlijk maar zelden gebruikt. En ook de ouderwetse boodschappentas zie je nauwelijks. Boodschappen bij de dorpswinkel en de supermarkt worden verpakt in plastic zakken.
Ik heb wel eens gelezen dat er jaarlijks wereldwijd 5 miljard plastic zakken in omloop gebracht worden. In Turkije alleen zou dat miljoenen en miljoenen bedragen. Van recyclen komt nog niet veel terecht. Daardoor komen er heel veel plastic zakken als zwerfafval in het milieu terecht. Acties om minder zakken te gebruiken, om eventueel papieren of katoenen zakken te gebruiken halen nog niet veel uit. Aanbevelingen om weer een boodschappentas te gaan gebruiken werken niet.

Er wordt regelmatig alarm geslagen door oplettende burgers als er weer eens ergens in de buurt van een regeringsgebouw of een museum of een otogar een plastic tas gespot wordt. Achtergelaten op een ongebruikelijke plaats. Aan een hek of onder een bank of aan een deurknop. De autoriteiten nemen dit soort meldingen heel serieus. Ze kunnen niet anders.
De omgeving wordt afgezet en er komt een bomexpert. Zo'n man in een soort Michellinmannetjes pak, of een ouderwets uitziend duikerspak zoals op de illustraties in de boeken van Jules Verne.
Een grote helm, dik ingepakt en zware schoenen. Soms wordt er, als het erg verdacht lijkt, een soort robot op afgestuurd. Na veel omzichtige voorbereidingen wordt dan het verdachte object met een gecontroleerde ontploffing onschadelijk gemaakt.

Deze keer was het een leeg limonade pak.