Over het waarom en waardoor kunnen allerlei psychologische verklaringen gegeven worden en doen legio huis-, tuin- en keukenwaarheden de ronde. Minderwaardigheidscomplex, compensatie voor een saai leven, misbruik, spanning, de kick, kleinste van de klas, gepest door broers en zo zijn er nog veel meer.
Normaal probeert een mens het risico zo klein mogelijk te houden. Je gebruikt een ladder met stabilisator, je zorgt dat de banden van je auto niet te glad zijn, op de werkvloer zijn allerlei veiligheidsmaatregelen verplicht, je zorgt voor licht op je fiets, je zet een helm op als je op je brommer stapt. Dat zijn maar een paar voorbeelden van handelingen die ons niet in het ziekenhuis moeten doen belanden of die ons leven moeten doen verlengen.
Niet bij eerder genoemde personen. En ik heb het niet over jongeren die stoer verdrag vertonen zoals trainsurfen, het ‘s nachts midden op straat gaan liggen of tussen de rails gaan liggen als er en trein aankomt.
Nee ik heb het over volwassenen die bewust die risico's opzoeken en aangaan. Ze spelen met de dood. De kus des doods kan figuurlijk bedoeld worden maar ook letterlijk.
Afgelopen week werd een Engelsman dodelijk gebeten door zijn koningscobra die hij al 30 jaar verzorgde en af en toe op zijn kop placht te kussen.
Ik ben slechts één keer in mijn leven naar een circus geweest. Ik houd er niet van hoe daar met de dieren omgegaan wordt. Het was ongeveer zo:
"Hooggeëerd publiek. En dan thans zal onze wereldvermaarde dompteur, Mister Wildlife, deze uitermate gevaarlijke, deze grootste Bengaalse tijger die er in de hele circuswereld te bewonderen valt, een kus op zijn kop geven, een kus des doods," kondigde de spreekstalmeester met veel gevoel voor drama aan.
Het jaar daarop was de tijger niet meer gediend van 's mans affectie en verwondde hem levensgevaarlijk.
Ook anderen die met krokodillen worstelen of met haaien zwemmen nemen de grootste risico's en velen van hen worden vroeg of laat door een van de dieren gegrepen en soms dodelijk verwond.
Een koorddanser die over een hoog gespannen kabel tussen twee gebouwen van de ene naar de andere kant loopt of rijdt doet hetzelfde. Ook de stuntvlieger die in Polen onlangs boven water na een spectaculaire duikvlucht te laat optrok en het water raakte wist het. Maar navertellen kan hij het niet meer. Gadegeslagen door duizenden sloeg hij te pletter.
Het van een heel hoge steile bergtop afspringen in een vrije val en zo laat mogelijk je valscherm opentrekken of het op een snowboard van een onbekende sneeuwgigant afdalen, zou je met een beetje goede wil nog sport kunnen noemen. Maar ook in de sport zijn er vaak dodelijke ongelukken te betreuren. Bv. bij een afdaling in de Tour de France als een renner de bocht uit vliegt. Of bij het bergbeklimmen als het klimmateriaal afbreekt. Of bij het speedbootracen als de boot gaat vliegen en op z'n kop terecht komt. Dan vallen er soms doden.
Zelf doe ik ook aan racen. Na mijn laatste race voor de kust van Kroatië, waar ik niet geheel onverdienstelijk op de derde plaats eindigde, werd mijn boot uit het water gehaald. Er kwam een mij bekende journalist op me af die me een paar vragen wilde stellen. Het waren weer de geijkte vragen over het verloop van de race, de tegenstand, de uitslag en de mogelijke ongelukken.
"Ja, die ongelukken denk ik niet zo over na," antwoordde ik. "Als je daar iedere keer bij stil moet staan is alle plezier eraf. Maar je moet niet denken dat ik zo'n held ben hoor. Ik krijg al hoogtevrees als ik op een krant sta."
Ik pakte mijn radiografisch bestuurbare modelboot op en legde die achter in mijn auto.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten