Moderne communicatie

Het was heel erg druk bij de moskee. Het was vrijdag, de gebedsdienst was net begonnen en alle belangstellende waren naar binnen. Het was fris buiten, er stond een harde wind. De deuren van de moskee waren gesloten.
Het was een nieuwe grote moskee aan de rand van het dorp met ernaast een heel groot parkeerterrein. Dat was nodig want veel mensen komen met de auto uit de wijde omgeving omdat ze speciaal de preek van deze imam bij willen wonen.
De imam staat bekend als streng in de leer maar beslist niet als fundamentalistisch. Hij werd geprezen om de manier waarop hij het geloof en de wereld van vandaag de dag op een leefbare wijze wist te combineren. Ook was hij in staat zijn kijk op de gebeurtenissen in het land maar ook internationaal op een redelijke en zeer begrijpelijke manier aan de gelovigen over te brengen.
Er moet wel iets heel bijzonders aan de hand zijn willen de broers Cengiz en Mahmut het vrijdagmiddag gebed overslaan. En sinds deze imam er is hebben ze nog geen keer verstek laten gaan. Ze hebben samen een installatiebedrijf en ze hebben het heel druk. Maar vrijdags maken ze tijd vrij en meestal rijden ze getweeën in een van hun wagens naar de moskee. Ze hadden hun Toyota Rav4 geparkeerd en waren na de gebruikelijke voorbereidingen naar binnen gegaan.
De preek was confronterend en de imam sprak ernstige woorden over alcoholmisbruik en geweld tegen vrouwen. En toen de deuren open gingen stroomden de gelovigen druk gesticulerend naar buiten. Cengiz en Mahmut gingen snel op zoek naar hun auto want ze hadden nog werk te doen. Druk pratend stapten ze in. Er kwam iemand roepend en armzwaaiend op de auto af hollen.
"Wacht, wacht, de wielen. Kijk!" De broers stapten weer uit en keken stomverbaasd naar de achterkant van hun auto. Beide achterwielen waren verdwenen. Hun plaatsen werden ingenomen door enkele op elkaar gestapelde blokken hout.
De wielen werden even later in de laadbak van een verderop staande vrachtwagen teruggevonden.

Peter en Ria liepen na de begrafenisplechtigheid, na afscheid genomen te hebben, meteen terug naar hun auto. Nee, koffie met cake en verhalen over hoe goed oom Gerard niet altijd voor iedereen was geweest zaten ze niet op te wachten. Zij wisten wel beter. Zij hadden andere ervaringen. Hij had hen beduveld met een hypotheek en een aantal verzekeringen.
En eigenlijk hadden ze helemaal niet naar de plechtigheid willen gaan maar Ria had zich op het laatste moment toch om laten praten door haar zus. En voor de lieve vrede in de familie waren ze dan toch maar gegaan.
"Maar ik blijf niet, ik ga meteen weg", had Peter nog gemopperd.
Ze liepen gearmd naar het door hoge ligusterhaag omgeven parkeerterrein van de begraafplaats.
"Peter kijk!" riep Ria met toch enigszins gesmoorde stem, ze was tenslotte op een begrafenis. Ze stond perplex, een hand voor haar mond en de andere wijzend naar hun Toyota Rav4.
De achterwielen waren verdwenen en de auto stond op twee autokrikken. Later vonden ze de wielen terug onder een andere auto.

Ongeveer een week daarvoor.
Mitch was woedend op zijn vader. Die was met zijn auto over het voorwiel van zijn fiets gereden. Mitch had zijn fiets wel slordig op de oprit van hun huis laten vallen toen hij terugkwam uit school maar dan nog! Mitch zon op wraak.
Vader moest nog weg naar een vergadering. Hij was bestuurslid van de winkeliersvereniging van de "City Mall", een groot winkelcentrum aan de rand van de stad.
Snel haalde Mitch de garagekrik naar buiten. Hij plaatste hem onder de achteras van de Toyota Rav4. Hij had weleens een wiel verwisseld. Hij kende de handelingen. Gereedschap. En binnen no time stond de auto achterwielloos met zijn achterpootjes in de lucht. De wielen schoof hij onder de auto. Snel maakte hij nog een paar fotootjes met zijn mobieltje en zocht een schuilplaats op veilige afstand.
Even later kwam zijn vader naar buiten, fris gedoucht, schoon overhemd aan. Snel op weg! Hij ziet zijn auto staan en ....
Na enige commotie en nadat vader was opgepikt door een ander bestuurslid besloot Mitch naar zijn kamer te gaan. Hij pakte zijn mobiel en enige tijd later had hij de foto's op internet gezet.