Vaar wel

Een belangrijk doel van een gevangenisstraf, naast uiteraard gewoon de straf, kan zijn het vergroten van een succesvol terugkeren in de maatschappij.
Ergens tussen Marmaris en Antalya aan de Middellandse Zee staat een kleine gevangenis met licht regime. De gevangenen zitten straffen uit van enkele maanden tot hooguit twee jaar. De gedetineerden zitten voor relatief lichte vergrijpen zoals winkeldiefstal of inbraak. En er zijn zeker geen gewelddadige of wapengevaarlijke criminelen onder de bajesklanten.
De Turkse gevangenissen hebben terecht een zeer slechte naam. In sommige komt marteling nog voor. Ook onderling geweld op de slaapzalen is geen uitzondering. Maar op sommige plaatsen gaat het wat vriendelijker toe. Niet overal maar met name in de gevangenissen met licht regime worden gestraften in de gelegenheid gesteld productieactiviteiten te verrichten om zo wat geld te verdienen voor hun thee, sigaretten en andere versnaperingen. Zo ook hier.

Op het strand stond een boot op houten schragen, zorgvuldig en vakkundig gestut. Een motorboot van een meter of acht, met een kajuit en een met waterdichte stof overkapt achtergedeelte. Een soort rondvaartboot.
Dagelijks werd er met zes gedetineerden aan gewerkt. Eerst werd de boot nagenoeg kaal gemaakt met schraapstaal en schuurschijf. Verder gestript. Alle metalen onderdelen werden verwijderd en totaal blank geslepen. De zware dieselmotor werd er met een kraanwagen uit getakeld en op een metalen bok gezet.
Van september tot eind mei zou er aan gewerkt worden door dezelfde zes mannen onder toezicht van één en soms twee bewakers, af en toe geassisteerd door een botenbouwer en een scheepsmonteur. En dat alles ging in een heel gemoedelijke sfeer. Er was regelmatig tijd voor een glaasje thee en een rookpauze.
Het werk vorderde gestaag. Alles werd opnieuw in meerdere lagen verf gezet. De motor werd gereviseerd en weer teruggeplaatst. Er kwam nieuwe bekleding en de binnenkant van de kajuit werd weer in de blanke lak gezet. En tot slot werd er een nieuw kombuis gemonteerd.
En de boot was inderdaad eind mei zo ver klaar dat er een dag voor een proefvaart gereserveerd werd. De boot werd met de kraan weer in het water gelaten .
Het vervolg zag ik voor me. De zes mannen, dit keer wel samen met de twee bewakers, gingen aan boord. De motor startte bij het eerste contact en liep als een zonnetje. Er werden foto's gemaakt en de directeur van de penitentiaire inrichting kwam eenieder behouden vaart wensen.
De zee was heerlijk rustig. Er scheen een genoeglijk voorjaarszonnetje en iedereen was trots en enthousiast over het resultaat. In het nieuwe kombuis werd thee gezet en iedereen zat heerlijk onder het afdak uitsloverige verhalen te vertellen hoe ze het karwei toch maar geklaard hadden.
Toen de boot enkele uren later nog niet terug was en men geen telefonisch contact kon krijgen werd er groot alarm geslagen. De piloot van een haastig ingezette politiehelikopter zag enige tijd later de boot drijven.
Er was niemand te zien, geen teken van leven. Een van de agenten werd in de boot neergelaten en vond in de kajuit de twee overmeesterde en met hun eigen handboeien vastgeketende bewakers.
Van de zes gedetineerden ontbrak elk spoor.